“Alles in de wind, alles in de wind, daar lóóópt een schipperskind” zongen wij vroeger altijd tijdens het schommelen in de tuin. Bij het tweede couplet “O wat een spijt, o wat een spijt, nu ben ’k mijn zusje kwijt” kon ik het als kind soms niet nalaten om te denken: “Nou en?” Want wat heb ik er af en toe naar verlangd om mijn jongere zusje een tijdje kwijt te zijn. Dat prachtige meisje met het engelengezichtje en de blonde pijpenkrullen, dat bij gebrek aan (ouderlijk) toezicht veranderde in mijn ergste nachtmerrie. Het eindigde er altijd mee dat ik, bij gebrek aan enig tact (of blonde pijpenkrullen), de schuld kreeg van de ontstane ruzie of vechtpartij.
Waarom ik dit schrijf? In de eerste plaats natuurlijk om eindelijk mijn gelijk te halen. Nu heb ik immers de overhand, want zij heeft geen blog dus geen mogelijkheid tot verweer. De tweede reden waarom ik opeens weer aan dit voorval moet denken, is dat ik nu zelf twee kinderen heb en zie hoe enorm zij elkaar af en toe in de haren vliegen. Gelukkig begrijpt mijn oudste (3,5 jaar) het concept ‘liegen’ nog niet. Dus als ik hem vraag wat er is gebeurd, krijg ik over het algemeen een eerlijk antwoord. “Ik heb Thomas geslaand, heel hard BAM”, zo licht hij stralend het betraande gezicht van zijn jongere broertje toe. Om te vervolgen met “Ga ik nu even naar de gang toe, want mag niet Thomas heel hard slaan.”
De derde en laatste reden waarom ik opeens weer aan de schommels en ruzies moet denken, is mijn werk. Hoe meer ik zie wat mensen elkaar aandoen, hoe meer ik mij verbaas. Er worden procedures gestart (of doorgezet) die geen ander doel lijken te hebben dan het financieel en emotioneel ruïneren van de ander. Of, maar dan begeef ik mij op glad ijs, procedures die alleen lijken te zijn geïnitieerd om een advocaat de voor de beroepsopleiding vereiste proceservaring te laten opdoen. Noem mij naïef, maar dat is toch niet waarvoor ons rechtssysteem bedoeld is? En dat is toch ook niet waarvoor wij gemeenschapsgeld willen uitgeven? Want bedenk dat met enkel het griffierecht de kosten voor rechters en rechtbanken bij lange na niet zijn gedekt. Wie de oplossing heeft? Ik houd mij aanbevolen. Het lijkt zo eenvoudig: als immers een kind van drie in staat is om zijn eigen fouten in te zien en de gevolgen daarvan te accepteren, waarom kunnen wij dat na tig jaar opleiding dan opeens niet meer?
Overigens, voor wie zich zorgen maakte, de band met mijn zusje is inmiddels beter dan ooit. De komst van mijn broertje, die een stuk jonger en beïnvloedbaarder was dan ik, leidde haar lang genoeg af om mij de kans te geven om aan tact bij te leren waar het mij aan sluwheid ontbrak. Ik leerde wat ik nu zowel aan mijn zoontjes als aan mijn cliënten probeer door te geven: sommige gevechten moet je gewoon niet aangaan.
