Strafpleiter Gerard Spong en misdaadverslaggever Peter R. de Vries bundelden hun mail-correspondentie in het boek PS: dit is vertrouwelijk. Strafrechtadvocaat Thomas Felix las het op verzoek van Mr., en trof weinig spannende geheimen aan.
Een experiment waarin een misdaadverslaggever en een prominent strafrechtadvocaat voor een half jaar penvrienden worden resulteerde in de bundel PS: dit is vertrouwelijk. Gerard Spong en Peter R. de Vries schreven elkaar in die periode e-mailberichten die vervolgens werden gebundeld. Het idee is goed. De schrijvers zijn professioneel gezien elkaars tegenpolen. Spong verdedigt en De Vries klaagt aan. Beide heren hebben bovendien een beroep dat door geheimhouding is omringd. Een vertrouwelijke briefwisseling tussen hen kan dan ook zeer lezenswaardig zijn voor de buitenwereld. Die verwachting komt niet uit.
Spong en De Vries schrijven elkaar over hun werk, actualiteiten en over hun privéleven. Heel vertrouwelijk is het natuurlijk niet en dat zie je terug in de brieven. Ze willen elkaar bijvoorbeeld niet schrijven op welke partij zij stemmen (al zijn ze allebei “tegen Wilders”) en De Vries wil niet “publiekelijk zeggen” welke beveiligingsmaatregelen hij in het kader van zijn beroep moet treffen. Hun beroepsgeheimen geven de schrijvers uiteraard al helemaal niet prijs in de correspondentie, maar dat mag de lezer – ondanks de titel – ook niet verwachten. De rem zit er in ieder geval duidelijk op.
Dat betekent overigens niet dat er geen details in de briefwisseling worden gedeeld die doorgaans vertrouwelijk blijven. Maar dat Spong op “wat bleke, schriele industriële scharminkels” valt en dan “het liefst zo onbehaard mogelijk” is denk ik niet de informatie waar de gemiddelde lezer op hoopte.
Kromme tenen
Zoals verwacht voeren de tijdelijke penvrienden ook discussies over – met name – het strafrecht, eigenlijk zoals De Vries ook met zijn gasten in zijn programma De Raadkamer doet. Groot voordeel van de discussies in dit boek is dat De Vries geen gespreksleider is en dat hij Spong dus niet in zijn betoog kan onderbreken. Dat scheelt een hoop kromme tenen. Hoewel de standpunten vaak voorspelbaar zijn, zijn met name de brieven van Spong zo nu en dan lezenswaardig. Dat komt met name door zijn vlijmscherpe wijze van betogen, waarin ook de nodige humor is verwerkt.
De heren zoeken in hun brieven ook naar overeenkomsten tussen hen beiden. Die vinden ze bijvoorbeeld in de sportprestaties van hun zoons en hun gedeelde verontwaardiging over het gebrek aan parkeerplaatsen bij de Rechtbank Den Haag. Ook vinden ze het beiden vervelend dat zittingen wel eens uitlopen. De vraag is of het zo lezenswaardig is dat de twee ‘opponenten’ elkaar daarin blijken te kunnen vinden.
Het boek leest als een marathonuitzending van De Raadkamer, waarin De Vries zijn gast wel voldoende ruimte geeft om een afwijkende mening te ventileren en waarin de reclameblokken worden gevuld door shownieuwsachtige items over het privéleven van de twee schrijvers. Als u dat als muziek in de oren klinkt is dit boek een must-read. Eerlijk gezegd zap ik al snel weg. PS: dit is vertrouwelijk.
Plus: De vlijmscherpe betogen van Spong
Min: De titel dekt de lading van de correspondentie niet
Waardering: 2 uit 5
