Op 29 januari 2014 kwam de eerste uitspraak af van de grote kamer (ECLI:NL:RVS:2014:188). Die uitspraak is om meerdere redenen bijzonder. De grote kamer is een kamer van vijf rechters, die alleen bijeen kan worden geroepen door de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State, de CRvB en het CBb; niet door de rechtbanken of de belastingkamers van de hoven. De grote kamer (art 8:10a Awb) is vooral bedoeld om rechtseenheid te bewerkstelligen tussen de hoogste bestuursrechters. Hoewel de Hoge Raad geen gebruik kan maken van de grote kamer, doet de Hoge Raad wel mee. Dit blijkt uit het feit dat een rechter van de Hoge Raad onderdeel uitmaakte van de kamer, naast rechters van ABRvS, CRvB en CBb.
De uitspraak is ook bijzonder omdat daarbij voor het eerst kon worden geprofiteerd van een conclusie (art. 8:12a Awb). Op 23 oktober 2013 nam staatsraad advocaat-generaal Widdershoven de eerste conclusie (ECLI:NL:RVS:2013:1586). Inmiddels zijn er in drie zaken conclusies uitgebracht.
De uitspraak van 29 januari 2014 heeft betrekking op schadevergoeding wegens schending van de redelijke termijn van artikel 6 EVRM. Over de lengte van de redelijke termijn in niet punitieve zaken liep de rechtspraak van de hoogste bestuursrechters uiteen (4 of 5 jaar?). Omdat de minister heeft laten weten dat er geen wettelijke regeling komt, waren de bestuursrechters genoodzaakt zelf rechtseenheid te scheppen. De knoop is doorgehakt op vier jaar. Dat is nu de maximaal redelijke termijn voor een procedure in het bestuursrecht, zowel in boetezaken als in niet punitieve zaken. Duurt de procedure langer, dan bestaat in beginsel recht op schadevergoeding. In de uitspraak is ook besloten dat de periode gemoeid met het stellen en beantwoorden van prejudiciele vragen niet meetelt bij de duur van de redelijke termijn. De kop is er af; het wachten is op de volgende grote kamerzaak.
