Thuis werd uit de bijbel gelezen. Als kleine jongen vond ik de verhalen intrigerend. De successen van koning David, de wijsheden van koning Salomo alsmede zijn schare aan vrouwen wisten mij te bekoren. Tegenwoordig gebruik ik nog wel eens een Bijbels verhaal om een pleidooi kracht bij te zetten. Een onderdeel dat altijd werd overgeslagen waren de klaagliederen van Jeremia. Wat een droefenis sprak daar uit. Hieruit is zelfs het woord jeremiëren ontstaan. Wellicht een passende naam voor de pas opgerichte vereniging van in het tuchtrecht gespecialiseerde advocaten. Deze vereniging is met name opgericht door het fors toegenomen aantal klachten. Als ik de verhalen om mij heen hoor wordt er ook te pas en te onpas geklaagd over onze dienstverlening. Er wordt überhaupt veel geklaagd over van alles en nog wat. Als ik af en toe even mijn twitter-tijdlijn langsloop, krijg ik daar zelden een blij gevoel van. De wereld zou zoveel mooier zijn als we gelijk Jezus met onze medemens omgingen. “Heb uw naaste lief als uzelf”, was zijn credo, maar als iedereen dat zou doen, hadden officieren, rechters en advocaten geen werk meer…
Terug naar de klagers. Na 20 jaar zonder klachten de advocatuur te hebben bedreven, ondervind ik thans zelf aan de lijve hoeveel er zinloos geklaagd wordt. De ene klager wil na 3,5 jaar geld ontvangen dat zijn vader destijds heeft betaald voor een consult. Zo niet, dan wendt hij zich tot de deken. Nadat hem in nette bewoordingen duidelijk was gemaakt dat het zo niet werkt, ontving ik een brief van de orde. Rond diezelfde tijd kreeg ik een e-mail van een collega waaruit bleek dat tegen alle advocaten die hem hadden bijgestaan, beklagzaken liepen. Wij waren schuldig aan het feit dat zowel de rechtbank als het hof hem hadden veroordeeld en moesten ons maar verantwoorden bij de tuchtrechter. Een ander beklaagde zich over het feit dat mijn kantoorgenoot en ik onder één hoedje speelden met het openbaar ministerie en het hof. Hij wantrouwde ook de raadsheren en wilde dat zijn zaak verder door het hof te Groningen werd behandeld. Ook hier maar weer de deken in bedekte termen duidelijk gemaakt dat het wederom een querulant betrof en dat het zonde van ieders tijd is om hier aandacht aan te besteden. Tot overmaat van ramp beklaagde zich vervolgens een curator van een tbs-er wiens tbs door toedoen van een andere kantoorgenoot was beëindigd, zich erover dat de dienstverlening toch niet was wat hij ervan verwacht had. Nadat hem te kennen was gegeven dat de vergoedingen forfaitair zijn en dat besprekingen over de voortgang van de behandeling met de behandelaars daar niet onder vallen, wenste hij volledige inzage in het vergoedingensysteem. Alsof wij niets beters te doen hebben.
Ik word zo moe van dat geklaag en heb de klagers ook gevraagd wat zij ermee denken te bereiken. Een antwoord bleef in alle gevallen uit. Keerzij is echter dat aan alle klagers tijd een aandacht wordt besteed. Hiervoor is een behoorlijk budget beschikbaar dat door de advocaten wordt opgehoest. Natuurlijk moeten echte klachten serieus bekeken worden, maar er zou ook een beklagcommissie opgericht moeten worden om te kunnen klagen over mensen die zonder gegronde reden klagen. Als sanctie op een gegronde klacht stel ik voor dat deze mensen verplicht naar een positiviteitsgoeroe gestuurd worden en een uur dienen te lachen en anderen complimenten dienen te geven om zo de klaagliederen te doen verstommen.
