Theo en Ria. Een begrip binnen kantoor. Menig sociaal betrokken advocatenkantoor kent dit soort markante cliënten. Lieden die de dupe zijn van de maatschappij maar deels ook van zichzelf. Zo’n twee jaar geleden zijn ze het huis uitgezet. Het huis waar Theo bij Ria is ingetrokken nadat zij elkaar hebben leren kennen. Ria, naïef maar de goedheid zelve en Theo die uit frustratie en onmacht nog wel eens harde taal wil bezigen, hetgeen door anderen als bedreigend wordt ervaren. Zo ook tegen medewerkers van de verhuurder, een machtige woningcoöperatie. Dit laatste werd niet getolereerd en wat volgde was een huisuitzetting. Tijdens de zitting wist de advocaat van de woningcoöperatie de rechter nog te vertellen dat er uitstekende voorzieningen zijn voor mensen die hun huis uit worden gezet. Een maand later stonden ze op straat. Niks geen tweede kansbeleid of opvang. De daklozenopvang was de enige optie. ’s Nachts een plek om te slapen en ’s ochtends met een boterham weer de straat op.
Dit kwam Ria haar toch al broze gezondheid niet ten goede. Als gevolg van slechte voeding kreeg haar suikerziekte weer vat op haar en moest haar voet worden afgezet. Enige maanden later volgde de andere voet. Toch kwamen ze geregeld langs of trof ik ze aan in de stad en soms bezocht ik Theo op het politiebureau. In de regel voor kleine vergrijpen als bedreiging, belediging en openbare dronkenschap. De laatste tijd wat vaker omdat Ria was opgenomen in een revalidatiecentrum waar Theo niet meer mocht komen omdat hij de boel daar een paar keer op stelten had gezet. Ria gedijde daar goed maar ze miste Theo en liet zich toch weer meenemen de straat op. Twee week geleden was Theo op kantoor in verband met een aanstaande zitting. Ria zat buiten in haar rolstoel in het zonnetje met een kopje koffie van de secretaresse.
Afgelopen week belde Theo in de vroege ochtend. Huilend vertelde hij dat Ria dood was. Een bloedprop had ervoor gezorgd dat haar hart ermee ophield. Uitputting en verwaarlozing hebben daar ongetwijfeld aan bijgedragen. Theo was ontroostbaar en vroeg of ik naar de crematie wilde komen. Een gedicht van de uitvaartleidster, drie smartlappen, een korte toespraak van mij en een vers gedraaid shaggie van Theo als laatste groet en dat was het.
In juridisch opzicht heb ik weinig voor ze kunnen betekenen. In menselijk opzicht nog wel iets, maar weer een eigen plekkie heb ook ik niet voor ze kunnen bemachtigen. Ook de hulpverlening niet. Het trieste is dat er in ons land mensen die als lastig worden ervaren zonder pardon op straat worden gezet en vervolgens aan hun lot worden overgelaten. Er is mijns inziens te weinig hulpverlening beschikbaar of men kijkt de andere kant op. Ons land kent vele Theo en Ria’s en soms is hun advocaat hun enige en laatste strohalm. Niet eens zozeer als jurist maar meer als hulpverlener. Dat is een stukje maatschappelijke verantwoordelijkheid wat belangrijk is voor de rechtstaat waarin wij leven en er dient voor gewaakt te worden dat dit niet schier onmogelijk wordt door allerhande bezuinigingen.
