Ik heb een bijzondere band met de rechtbank Haarlem. Het is de plek waar ik als juridisch medewerker al veel zittingen heb gehad, en waar ik beëdigd ben. Verder is het, ook niet onbelangrijk, pal om de hoek van de kroeg waar ik tijdens mijn middelbare schooltijd elke zaterdagavond tot in de kleine uurtjes (1:00, soms stiekem tot 1:30) breezers stond te drinken met een vriendin die door een grappig toeval nu ook mijn collega is.
Mijn eerste zitting bij de rechtbank Haarlem was heftig. Inhoudelijk kan ik mij niet meer helemaal herinneren waar de zaak over ging, iets met een loonvordering geloof ik. Ik stond de werkgever bij, vertegenwoordigd door twee keurige heren. Zelf was ik gelukkig ook keurig gekleed, in een grijs jurkje met mijn nieuwe hoge hakken aan. Ik had geen jas mee, want het was hoog zomer. Voor de zitting ging ik nog even naar de wc. Want hoe keurig je er ook uit ziet, als je vervolgens op je stoel zit te draaien, wordt dat toch vreemd gevonden. Tijdens het wassen van mijn handen stond ik opeens met één voet 10 centimeter lager dan met de andere voet. Geloof het of niet, maar de hak van mijn schoen was ter plekke afgebroken. De hak van mijn nieuwe schoen, moet ik zeggen, om mijn hierop volgende actie te rechtvaardigen. Omdat ik nog met de schoenen terug naar de winkel wilde kunnen, of op zijn minst de schoenmaker een kans wilde geven om de schoen te repareren, kon ik de hak niet achterlaten. Mijn tas had ik niet mee de wc in genomen, die stond nog bij mijn keurige cliënten. Dus enige oplossing: ik heb de hak in mijn bh gestopt. Nogmaals, een waar gebeurd verhaal. Drie jaar na dato durf ik het op te biechten. Ik heb vervolgens de hele zitting en de schikking uitgezeten met een hak in mijn bh. Maar wat eigenlijk nog veel erger was, was dat ik op mijn tenen moest lopen om het gebrek aan hak te compenseren. Ik woonde en werkte destijds in Amsterdam, en moest dus na de zitting eerst te voet over de scheve stenen naar het station en daarna in Amsterdam nog een stuk lopen naar de fiets. Eenmaal thuis stortte ik in elkaar van de kramp. Helaas was het pas half drie en zat mijn werkdag er nog niet op. Ik heb mijn gympen aangetrokken en mezelf met diep respect op de rug slaand ben ik naar kantoor gefietst. “Emma”, zei mijn leidinggevende. “Het maakt niet uit hoe goed je een zaak hebt voorbereid, maar ik wil dat je NOOIT meer op gympen naar een zitting gaat.” En ze liep weg.
Vandaag had ik weer een zitting bij de rechtbank Haarlem, de eerste sinds ik advocaat ben. Ik had voor de zekerheid niets gedronken en gekozen voor een sleehak, want je weet maar nooit.
Tijdens beroepsethiek, een verplicht nummer in de beroepsopleiding, krijgen we les over de gedragsregels. Ik vind regel 17 een mooie regel. Deze regel zegt dat advocaten lief voor elkaar moeten zijn. Althans, “streven naar een onderlinge verhouding die berust op welwillendheid en vertrouwen”. Ongeveer hetzelfde. Toen ik mij vandaag in de leentoga van de rechtbank hees, merkte ik dat een collega of confrère deze regel wel heel letterlijk had genomen: in de zak van de toga trof ik een paaseitje aan. Daar word je toch vrolijk van? Alles is mogelijk, in de rechtbank Haarlem. Wat een bijzondere plek.
