Ik ben een georganiseerd mens. De vriezer is altijd gevuld met reserve-hapjes voor alle gelegenheden, de weekboodschappen worden in het weekend gedaan en voor alle huishoudelijke taken is een vast moment van de week. Mijn werktas voor de volgende dag wordt ’s avonds ingepakt en, samen met de jasjes en de spullen waar de kinderen echt niet zonder kunnen (zoals de houten treintjes van de oudste en de favoriete plastic boterham van de jongste), klaargelegd. Mijn bureau is aan het einde van de dag leeg, afgehandelde e-mails worden netjes naar het juiste mapje geplaatst. Ja, het is fijn om een georganiseerd mens te zijn. Hoewel ik moet bekennen dat de familie wel eens sputtert als ik in augustus de lootjes voor het gezamenlijke Sinterklaasfeest wil trekken. Ik vind het immers prettig om de cadeautjes te kopen vóór de grote decemberdrukte.
Ok, ik moet deze ode aan mijzelf toch even onderbreken. Ook mijn georganiseerdheid kent helaas een dode hoek. In die dode hoek liggen mijn sleutels. AL-TIJD. Ik ben net begonnen met een nieuwe baan en had voordat ik begon een paar dagen vrij. De helft van deze vrije tijd heb ik in verschillende stadia van wanhoop doorgebracht, zoekend naar mijn de sleutels van mijn fiets, de schuur, de auto, etc. Ik had natuurlijk de reservesleutels kunnen pakken, die hangen immers keurig gelabeld klaar. Maar wat als ik daarna ook die sleutels kwijt zou raken? Nee, dat risico kon ik niet nemen. Plat op mijn buik zocht ik met een zaklamp onder de bank, ik verdween tot mijn schouders in de vuilnisbak en gooide alle tassen leeg. De avond voordat ik met mijn nieuwe baan begon, vond ik ze terug: ze lagen in mijn jaszak met een air alsof ze daar al die tijd op mij hadden gewacht (Quod non! Echt niet).
Stelt u zich nu mijn schrik voor toen ik op de eerste dag van mijn nieuwe baan niet één, maar wel vijf sleutels in mijn hand gedrukt kreeg, waaronder (o horror) de sleutel van de kantoorauto. Dat leek me niet het moment om te vertellen over de verloren sleutels, laat staan over de uren die ik (in diezelfde vrije dagen) heb doorgebracht in de garage omdat ik de bumper van mijn auto achter een plotseling overstekend paaltje was kwijtgeraakt. Inmiddels ben ik 23 dagen op weg zonder sleutels kwijt te raken of schade aan de auto te veroorzaken. Niemand op kantoor heeft in de gaten hoe vaak ik elke dag check waar mijn sleutels zijn. Net zoals niemand door heeft gehad dat ik gisteren met bureaustoel en al ben omgevallen toen ik een pen wilde oprapen. Of mijn lichte paniek opmerkte toen ik de inhoud van de papierbak aanzag voor de inhoud van mijn postvakje, want wat moest ik met al die papieren? Maar zo lang niemand deze blog leest ben ik veilig. So far, so good.
