Zondag 10 augustus 2014, 1 uur ‘s-middags. We lagen koffie te drinken op bed. Ik las een boek en mijn man gooide vanuit bed speelgoedmuisjes van de trap naar beneden en probeerde in de 20 seconden die onze overactieve kitten nodig had om het muisje weer terug te brengen, voetbalnieuws te lezen op zijn telefoon. We bedachten dat het over een paar weken, als de baby eenmaal geboren zou zijn, net zo zou gaan als nu. Al zou er dan natuurlijk een baby rustig tussen ons in liggen te slapen. Het zou net zoiets zijn als nog een kat nemen, hadden we besloten, behalve dan dat je een oppas moet inhuren als je een avondje op stap wilt.
Maandag 27 juni 2016, 5 uur ‘s-ochtends. Ik hoor het eerste geluidje en verstop snel mijn hoofd onder mijn kussen. Na een por in mijn zij en een onduidelijke verwensing gooi ik mopperend mijn benen over de rand van het bed. Ik strompel de aangrenzende slaapkamer in en word begroet met een stralende lach. “Papa!” klinkt de enthousiaste begroeting van mijn zoontje.
Ik heb deze dag een lesdag van de Beroepsopleiding, dus eigenlijk komt het niet eens zo slecht uit dat ik bijtijds wakker ben. Vanuit Haarlem moet je namelijk onmenselijk vroeg vertrekken om je op tijd bij het fleurige vergadercentrum in booming Amsterdam Bijlmer te kunnen melden. Ondanks mijn vroege start kom ik in tijdnood. Voor ik het weet is de ochtend voorbij gevlogen met het opdweilen van melk en het redden van onze (inmiddels enorme) kat uit de kleverige klauwen van de peuter. Onderweg naar buiten knip ik nog snel een klit appelstroop uit mijn haar. Gelukkig op een onopvallende plek deze keer.
Van huis vertrekken voelt soms alsof ik een wild feest verlaat. Drukte en prikkels maken plaats voor de serene rust van de file op de A9. Ontbijten is er bij ingeschoten, maar in mijn tas kom ik nog een doosje rozijntjes en een halve krentenbol tegen. Dat is een groot voordeel van een werktas die in het weekend een tweede leven als luiertas leidt.
Ik ben anders dan mijn klasgenoten in de beroepsopleiding. Het leeftijdsverschil is slechts vijf jaar maar de leefwereld een geheel andere. Ik luister enthousiast naar de verhalen over verre reizen en wilde feesten, maar bijdragen aan het gesprek kan ik niet. Althans, tenzij ik de zin wil beginnen met “zes jaar geleden tijdens een tequila-avond op de studentenvereniging….” of “toen ik in 2002 op Bali was…”. Het is niet erg, ik had het verwacht en vind het leuk om me weer student te mogen voelen. Maar het zal niet lang meer duren. Nog maar een paar weken en dan zal nummer 2, zoals we hem of haar nu nog liefkozend noemen, naast zichtbaar ook voelbaar zijn en daarmee een groter deel van mijn aandacht vragen. Dan ben ik weer student-af. Maar het was leuk zolang het duurde.
