Het lijkt erop dat steeds meer mensen middels de reguliere media en de sociale media hun tijd verdrijven met het maken van verwijten aan anderen. Iedereen heeft een mening klaar en ventileert dit uitgebreid. Het zit zo ingebakken in de mensheid en het is een illusie dat dit ooit verandert. Mijn vader zei altijd al dat het maar goed is dat Eva een van de vruchten van de boom van goed en kwaad heeft gegeten en Adam verleidde dit ook te doen, want zonder zondeval zou er niet veel zijn te beleven. Als iedereen zich aan de regels zou houden, komen velen zonder werk te zitten. Het wordt een saaie bedoeling als er niets meer is om je over op te winden en anderen niet meer de les kunt lezen.
Maar toch, iets minder mag het wat mij betreft wel. Ik probeer mij steeds minder druk te maken om zaken waar ik toch geen invloed op kan uitoefenen en ik moet zeggen dat dit mij uitstekend bevalt. Desalniettemin doe ik natuurlijk precies hetzelfde door tegen anderen te zeggen dat ze dit ook zouden moeten doen. Zeggen dat anderen moeten ophouden met zeuren kan ook als gezeur worden gezien, maar toch kan het geen kwaad af en toe te prediken dat we met z’n allen wel eens wat toleranter mogen zijn. Het Openbaar Ministerie heeft zijn handen vol aan allerhande aangiftes van mensen die zich door uitlatingen van anderen gekwetst of benadeeld voelen. Feitelijk zeggen ze hiermee dat de ander moet veranderen omdat zij hinder ondervinden van bepaalde uitlatingen of gedragingen. Opwinding over de zaak Wilders, gedoe omtrent de reacties op de uitlatingen van Sylvana Simons, het debat over de Teeven-deal om maar eens wat actualiteiten te noemen.
De keerzij is dat met al dit gedoe heel veel tijd en geld gepaard gaat. Er staan hordes benadeelden op die grotendeels een beroep doen op de gefinancierde rechtsbijstand en het gaat ten koste van spaarzame capaciteit van het OM en de rechtelijke macht. Dat afwegende tegen de bezuinigingen bij zowel de opsporing, vervolging en berechting is het wellicht een goede gedachte om de prioriteiten weer te verleggen naar de zaken waar de burgerij echt last van heeft, namelijk de concreet voelbare criminaliteit en niet de vermeende pijn tussen de oren. Leven en laten leven en de opsporing en rechtspraak benutten voor hen die het leven door een misdrijf hebben gelaten of hierdoor geen leven meer hebben.
