Eens in de zoveel tijd heb ik op woensdagochtend voor dag en dauw een afspraak hier op kantoor om met een vriend samen te bloggen. Het idee is simpel: we moeten allebei af en toe stukjes opleveren en hebben het allebei zo druk dat dat erbij in dreigt te schieten. Door met elkaar af te spreken op vaste tijden, die afspraak heilig te verklaren en dan ook echt te schrijven, komen die stukken er tegenwoordig altijd. En het is nog leuk ook.
Zat vanmorgen koffie te drinken voorafgaand aan zo’n blogsessie. We kletsen dan altijd een beetje over de markt en wat we meegemaakt hebben. Het is een soort ritueel, wat ook helpt om de inspiratie op gang te brengen en in schrijfmodus te komen. Zo keuvelend kwam het gesprek op het onderwerp ‘vrouwen aan de top’.
We praten verder en ik merkte dat mijn blogmaat het al vrij snel niet meer over ‘vrouwen aan de top’ had, maar over topvrouwen. Dat zette me aan het denken.
Als vent lig ik, eerlijk is eerlijk, niet vaak wakker van dit soort onderwerpen. Het is geen issue waar ik veel mee geconfronteerd word en ik heb wel andere dingen aan m’n hoofd. Toch is het goed om er even bij stil te staan. De hele discussie over het aantal vrouwen aan de top gaat namelijk wel echt ergens over. Het is frappant dat ook in ons juristenwereldje de top nog gedomineerd wordt door heren terwijl er volgens mij al jaren meer vrouwen juridisch afstuderen dan mannen.
Logisch gezien kan het niet liggen aan het ‘basismateriaal’. Ik vind vrouwen vaak veel betere juristen. Überhaupt is mijn beeld van de wereld dat het barst van de topvrouwen. Waarom kom je ze dan toch minder tegen in de top van de markt?
Ik denk eerlijk gezegd dat carrière maken gewoon niet leuk genoeg is.
Vrouwen hebben, eerder dan mannen, door dat er meer is in het leven. Natuurlijk generaliseer ik, maar echt, daar kan het aan liggen. Welk weldenkend mens gaat er nou jaren en jaren ploeteren en zich al ellebogend omhoog werken door de corporate rangorde? In een wereld waarin het draait om marktaandeel, winnen of verliezen, eat or be eaten, is carrière maken ook veel strijd leveren. Alleen maar heel erg goed zijn in je werk, is in de meeste bedrijven niet genoeg. Sorry, dat is nu eenmaal zo. Dat maakt dat het in veel organisaties dus ook vaak helemaal niet leuk is om te werken.
Zou het zo kunnen zijn dat veel topvrouwen in de dop gewoon slimmer zijn dan mannen en uit de ratrace stappen omdat ze het veel leuker vinden om andere dingen te doen?
Mij zou het niet verbazen.
Bovendien, om carrière te maken moet elke stap die je maakt je gegund worden door het echelon erboven. Dat zijn vooralsnog overwegend mannen en dat zijn natuurlijk ook maar mensen. Die hebben dus de neiging mensen te benoemen die kwaliteiten bezitten waarin ze zichzelf herkennen. Dag in dag uit benoemen mannen dus mannen, in elke laag van de organisatie.
Om nog even voor eigen parochie te preken: er is natuurlijk voor slimme topvrouwen in spe ook een route naar de top waar je minder afhankelijk bent van al die kerels die het je moeten gunnen. Ja, je weet al waar ik heen wil…
Begin gewoon voor jezelf!
