Een week of wat geleden kreeg ik een linkedinverzoek van ene Roderick Stolz. Twee minuten staarde ik naar zijn foto: een en profil beeld van zijn gezicht, zijn bovenlichaam gestoken in een smoking en een bijpassende vlinderdas om zijn hals. Zichtbaar daarop was zijn door de zon gebruinde huid en halflang haar met wax naar achter gebracht. Hij zag er gelikt uit. Ik ken niet veel gelikte mensen: ik meende hem dan ook niet te (her)kennen.
Normaliter druk ik bij dit soort verzoeken gelijk op negeren. Mocht ik echt in een opstandige bui zijn dan druk ik op ‘ik ken deze persoon niet’. Hier probeer ik een beetje mee op te passen, aangezien dat niet alleen inhoudt dat deze persoon jou niet meer kan uitnodigen, maar dat Linkedin bij veelvuldige meldingen kan besluiten zo’n profiel te verwijderen. Perfect voor stalkende exen, is mijn ervaring. Iets weerhield me van het gelijk negeren van zijn verzoek: Roderick en ik hadden wel acht gemeenschappelijke connecties. Sommigen ervan waren te verwachten: een BN’er uit de C-categorie die ooit in Utopia had gezeten – ik had haar geaccepteerd omdat ik het programma stiekem wel leuk vond (ik schaam me niet), wat recruiters (to be fair, deze mensen accepteren echt iedereen), en een mindfulnesscoach (kende ik maar vagelijk). Maar tot de gemeenschappelijke connecties behoorden ook échte collega’s, advocaten op de Zuidas, evengoed mannen als vrouwen, op mijn kantoor.
Om er zeker van te zijn dat ik het verzoek niet ten onrechte afwees – wellicht kende ik deze persoon toch van een of ander congres of iets dergelijks – en uit nieuwsgierigheid – wat moet zo’n gladde van mij? – klikte ik op zijn profiel. “Kliniek voor cosmetische, huid en chirurgische behandelingen” stond er bij zijn functiebeschrijving. Verder stonden er in het Engels een reeks van kwaliteiten opgesomd: “Experienced Managing Director. (…) Skilled in Research, English, Coaching, Business Development, and Medicine. Strong healthcare services professional.”
Een plastisch chirurg? Ik staarde vertwijfeld naar mijn scherm. Was ik al in die fase beland? Had hij dan niet gezien dat mijn profielfoto, genomen door mijn advocatenkantoor voor op de website, dusdanig was bewerkt dat deze volledig rimpel- en onzuiverheidvrij was? Wilde hij dat ik zijn nieuwe cliënt word? Ik ben 26!
Een blik in de spiegel van onze wc stelde me niet bepaald gerust. Ik had een lijn over de breedte van mijn gezicht lopen – het gevolg van mijn studententijd waarbij ik de tic had ontwikkeld mijn wenkbrauwen op te tillen tijdens het studeren. Verder had ik twee fronsrimpels – deze waren gekomen omdat ik toen ik begon met werken besloten had mijn wenkbrauwen niet meer op te trekken tijdens het concentreren maar dit klaarblijkelijk had geleid tot het fronsen van mijn wenkbrauwen. Was de botoxklok voor mij aan het luiden? Ik had mij als kind voorgenomen om nooit botox te gebruiken – maar ja, dat zei ik ook over roken en dat was ook niet gelukt.
Toen ik klaar was met piekeren over mezelf besefte ik weer dat Roderick en ik een aantal gemeenschappelijke vrienden hadden, inmiddels zelfs vijftien. Een korte zoektocht op het internet leerde mij dat Sophie Hilbrand voor haar programma ‘Sophie in de Kreukels’ had geconstateerd dat er veel zakenmannen op de Zuidas botox gebruiken. Ook hoorde ik geruchten dat 1 op de 3 Zuidasvrouwen botox gebruiken. Ik bestudeerde de betrokken collega’s. Bewoog hun voorhoofd nog? Konden ze nog lachen? Hadden ze kraaienpootjes? Waren ze onverwacht slank geworden? Hoe zagen hun lippen eruit?
Ik besloot mezelf te onderwijzen. Botox ontdekken, leerde ik, was makkelijk als het niet zo goed was gedaan. Een perfect voorbeeld geeft de nieuwe fractievoorzitter van de D66. Zijn voorhoofd heeft in nog geen één interview bewogen. Deze methode toepassend op mijn collega’s leidde tot negatief resultaat. De voorhoofden bewogen nog levendig, de lippen krulden nog vrolijk, de beginnende kraaienpootjes zagen er charmant uit. Het vermoeden begon te rijzen dat er niet heel veel botox werd gedaan.
Een week later had ik hem nog steeds niet geaccepteerd of verwijderd. Wel zag ik dat we inmiddels 25 gemeenschappelijke connecties hadden. Ik besloot eens rond te vragen. Veel van mijn collega’s deelden de volgende opvatting: “Botox? Ben er niet op tegen, waarom zou je niet een rimpel weghalen als je er ongelukkig van wordt?”
“Omdat je nou eenmaal niet perfect bent? Het zou mooi zijn als we onszelf allemaal accepteren zoals we zijn”, probeerde ik nog.
“Mensen proberen toch ook slechte eigenschappen te verbeteren, waarom mag je dat niet met je uiterlijk doen?”
Daar had ik niet echt iets rationeels tegenin te brengen.
