Mr.

Mr. 2 2019 / 23 “RECHTSPRAAK IS EEN STAATSTAAK EN EEN STAATSTAAK KOST GELD, PUNT” INTERVIEW zijn er grenzen aan mijn professionele vrij- heid van meningsuiting. Ik heb echter het gevoel dat die grenzen steeds meer gaan knellen. Daarover maak ik mij zorgen. De jonge generatie magistraten is gezeglijker dan de oudere, ze lijkt minder voor haar mening uit te durven komen. Rechters zijn geen knechten in dienst van de Raad voor de rechtspraak die bij onwelgevallig nieuws hun mond moeten houden. Nadat mijn co- lumn over de gerechtsbestuurders was gepubliceerd, heeft iemand binnen de organisatie geopperd dat ik ont- slagen moest worden. Zolang er bestuurders zijn die blijkbaar niet begrijpen dat rechters helemaal niet op deze grond door hun bestuur kunnen worden ontslagen, blijf ik mij als columnist roeren in het publieke debat. Wij hebben als onafhankelijke rechters de opdracht een bijdrage te leveren aan het rechtstatelijke denken.” GEEN KAKKERS Die denkkracht is hard nodig, benadrukt de rechter. Hij waarschuwt voor aanhoudende bezuinigingen en het af- kalvende vertrouwen in de rechtstaat dat daarvan het ge- volg kan zijn. “Door de automatisering rond KEI is er enorm bezuinigd op ondersteunend personeel”, licht hij toe. “Tachtig tot negentig procent van de griffie lijkt te- genwoordig bemand door een flexibele schil van in- valkrachten, terwijl wij als rechters worden geacht zoveel mogelijk werk aan de griffier te delegeren. Dan moet je wel investeren in gekwalificeerd personeel. Als je profes- sionele standaarden wilt formuleren, moet je ook uitgaan van professionaliteit en kwaliteit en geen management- taal uitslaan over het herijken van een visie. Rechters zijn geen stelletje kakkers die vanuit hun ivoren toren klagen dat ze het zo druk hebben. Rechtspraak is een staatstaak en een staatstaak kost geld, punt. De suggestie dat de pro- blemen aan de rechters zelf zijn te wijten, vind ik ronduit kwalijk. Wij hebben gewaarschuwd voor de dramatische gevolgen van de herziening van de gerechtelijke kaart. Er is niet geluisterd. Wij hebben uitgelegd waarom het slui- ten van nevenlocaties een slecht idee is. Toch oppert de minister het nog een keer. Bestuurders hebben KEI laten mislukken, niet wij. Maar wat zei de vorige voorzitter van de Raad voor de rechtspraak? Het ligt aan de rechters, die werken niet mee. Pardon? En waar waren toen onze be- stuurders om dat tegen te spreken? Sta voor je mensen!” VIRTUAL REALITY Om dat te bereiken moeten toekomstige bestuurders min- stens de helft van hun tijd weer zaken draaien, denkt Ver- hoeven. Gewoon meedoen op de werkvloer en ervaren hoe het is om in deze tijd rechter te zijn. Daarnaast moet het hele financie- ringsmodel van de rechtspraak op de schop. Niet meer schuiven met productieplannin- gen, maar investeren in mensen en materi- eel, opdat het vertrouwen van burgers in een onafhankelijke rechter niet nog verder daalt. “Dekker is de minister van rechtsbescher- ming. Die bescherming mag hij wat mij be- treft wel iets serieuzer nemen. 1,4 miljoen mensen kam- pen met problematische schulden en de overheid is een van de grootste schuldeisers. Soms heb ik het gevoel dat bestuurders en kabinet echt niet meer weten wat waar is en wat niet. Alsof we allemaal in een soort virtual reality leven. Maar een vonnis is een vonnis en geen mening. Dat is wat er op het spel staat. Als de politiek de rechtspraak niet meer serieus neemt, hoe kun je dan verwachten dat een burger dat wel doet?” MatthieuVerhoeven voor het schilderij Regelrecht van Jan en Joep Gierveld

RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=