Mr.

Mr. 7 2019 / 35 systeem van Houthoff, de valetservice van Allen & Overy. In een roman vergroot je dingen uit. Bij mijn weten heeft niemand zich eraan gestoord. Ik schrijf nu een roman over een rechtendocent die ook spermadonor is. Nee, het is niet autobiografisch. “Schrijven vind ik geweldig Je komt in zo’n prettige flow, heel meditatief. Als ik een lang processtuk schrijf, heb ik dat ook. Fictie is wel anders dan non-fictie. Bij fictie gaat het vooral om het weglaten, het spelen met informatie, je laat een puntje van de ijsberg zien, de rest vult de lezer in. Bij een processtuk kun je dat niet doen. Je moet vooral goed motiveren en volledig zijn. Het schrijven van romans is een ideale manier om je rech- ter hersenhelft te gebruiken.” Ik heb vandaag twee Christiaans gezien. In het park was je ontspannen, sprak je vrijuit. Op kantoor ben je bedachtzamer. “Ja, als ik een juridisch verhaal uitleg, ko- men de jurist en de docent in mij naar bo- ven. Dan probeer ik zo nauwkeurig moge- lijk te formuleren. Sorry.” Nog tips voor onze lezers? “Een aantal simpele dingen. Voorkom dat er op internet een web van koppelingen ontstaat met informatie over jou. Gebruik bij aanmelding op sites niet je accounts van je e-mail en je Facebook door elkaar. Gebruik Google niet voor zoeken, e-mail en browser tegelijk. Gebruik ook eens Explorer om te browsen en Duck Duck Go om te zoeken. WhatsApp is van Facebook, dus als je Facebook gebruikt, kun je beter Signal gebruiken. Dat zijn heel makkelijke veiligheidsmaatregelen die je kunt nemen.” RACE NAAR DE TOP Alberdingk Thijm vertelt dat hij zich zorgen maakt over het imago van de advocatuur. “Banken, accountants, me- dia et cetera. Veel beroepsgroepen zijn op de korrel geno- men, maar wij zijn de dans ontsprongen.” De race naar de top in uurtarieven en salarissen gaat zich eens tegen de branche keren, voorspelt hij: “We zijn dienaar van het recht, we hebben het verschoningsrecht, dat brengt maat- schappelijke verantwoordelijkheden mee. We moeten ons niet als ‘ hired guns ’ gedragen. Het spreadsheet-denken ver- troebelt onze blik op de burger.” Eppo Boetselaar, de hoofdpersoon in je roman ‘Het proces van de eeuw’ uit 2011 neemt het niet zo nauwmet de ethiek. Hij raakt verstrikt in zijn eigen leugens. “Met Eppo Boetselaar gaat het helemaal mis. Hij brengt de dagvaarding in zijn eerste zaak niet aan bij de rechtbank. De vraag is dan hoe je met zo’n typische stagiairefout om- gaat. Hij besluit zijn vergissing te maskeren, wat begrijpe- lijk is in een omgeving waar het moeilijk is om je fouten toe te geven. Vervolgens gaat hij het tijdschrijfsysteemma- nipuleren. Maar Boetselaar gaat ook nog eens met de cliënt naar de rechtbank, doet net alsof er wel een zaak is, en ver- valst het vonnis. Een tijd na het verschijnen van het boek kwam ik een rechter tegen die niet kon geloven dat ik het voorval had verzonnen. Hij zei: ‘Zoiets heb ik, toen ik nog advocaat was, ook meegemaakt met een tegenpartij’. Die advocaat van de tegenpartij deed net als Eppo alsof er een zitting was, had tegen de cliënt gezegd dat het een besloten bijeenkomst was, en dat ie op de gang moest wachten.” Je boek geeft een weinig vleiend beeld van de advoca- tuur. Heb je er vijanden mee gemaakt? “Ik heb dat boek geschreven met de bedoe- ling dat alle advocaten van grote kantoren zich erin zouden herkennen. Ik heb een etentje voor bevriende advocaten georgani- seerd met veel drank, om die verhalen eruit te krijgen. Allerlei facetten komen van de grote kantoren. De portrettengalerij van Stibbe, de lift van De Brauw, het tijdschrijf- INTERVIEW “ADVOCATEN ZIJN DIENAAR VAN HET RECHT. WE MOETEN ONS NIET ALS ‘HIRED GUNS’ GEDRAGEN”