MR. 5 2023 / 51 advocatuur ‘MIJN CLIËNTEN ZIJN GEEN MONSTERS, MAAR MENSEN’ Merel Pontier vertrok vier jaar geleden naar Texas, waar ze als advocaat terdoodveroordeelden en langgestraften bijstaat. Bepaald geen makkelijk werk, maar, zo zegt ze vol overtuiging: “Ik heb de mooiste baan die er is.” door Karen Rijlaarsdam foto Madison Pyle Photography DOODSTRAFADVOCATE MEREL PONTIER: Merel Pontier is pas 31, en nu is er al een boek over haar verschenen: Onrecht. Het verhaal van Merel Pontier en Clinton Young. Journalist Dolf de Groot beschrijft daarin hoe Pontier ertoe kwam om naar Texas te vertrekken en daar advocaat van terdoodveroordeelden en langgestraften te worden. Het verhaal van Pontier wordt afgewisseld met dat over de rechtszaak tegen Clinton Young, compleet met fragmenten uit rechtbankstukken. Young werd in 2003 tot de doodstraf veroordeeld voor een dubbele moord (zie kader op pagina 53). Pontier, die in september twee weken in Nederland was voor de lancering van het boek, vertelt dat De Groot op een goed moment aan het boek is begonnen: “Toen Dolf aan de slag ging, hadden we niet kunnen bedenken wat voor wending de zaak zou nemen. Hij was nog geen twee maanden bezig toen Clinton vrij kwam, against all odds. Dolf heeft het allemaal live meegekregen; we spraken elkaar dagelijks. Hij is ook naar Texas gekomen, heeft Clinton en al mijn cliënten ontmoet.” WALL STREET Pontier, die in 2010 aan haar rechtenstudie in Rotterdam begon, werd al snel gegrepen door het strafrecht. Omdat ze ook het Amerikaanse strafrechtssysteem interessant vond (mede door tv-series als CSI), wilde ze graag stage lopen in de Verenigde Staten. Ze kwam terecht bij een New Yorks kantoor op Wall Street, gespecialiseerd in witteboordencriminaliteit. “Het waren grote zaken; cliënten werden verdacht van fraudes van tien, twintig, dertig miljoen dollar.” Pontier vond het werk op het kantoor heel interessant en ook het leven in het buitenland beviel haar wel. “Ik kwam daar als naïeve 21-jarige rechtenstudente, en dan moet je zien te overleven in een compleet nieuwe omgeving. Alleen al voor je persoonlijke ontwikkeling is zo’n stage heel leerzaam.” CONTRAST Terug in Nederland zag ze de documentaire Code Rood: De Doodstraf van Jessica Villerius, waarin Clinton Young werd geïnterviewd op death row. Het greep haar erg aan; het was een enorm contrast met de zaken die ze op het New Yorkse kantoor had gezien. “Dat betrof meestal steenrijke miljonairs. Ze zaten niet in voorarrest, maar kwamen gewoon op kantoor langs, en konden zich een goede advocaat veroorloven.” De documentaire liet een heel andere kant van het strafrechtbedrijf in de Verenigde Staten zien. “Het toonde het enorme verschil tussen rijk en arm. Als je een slechte advocaat en geen geld hebt om je straf af te kopen kun je − soms onterecht − jaren en jaren vast zitten.” Pontier vertelt dat ze graag iets wilde doen; ze begon met Young te corresponderen. EXECUTIEDATUM Eenmaal afgestudeerd wilde Pontier strafrechtadvocaat worden (en dan het liefst voor langgestraften). Maar er waren in 2016 amper vacatures. Ze kwam terecht bij de afdeling Bijzonder Onderzoek van zorgverzekeraar DSW terecht, waar ze fraudeonderzoeken deed − “speurwerk naar fraude leek me ook wel wat”. Na anderhalf jaar werd ze trainee bij het Openbaar Ministerie. “Maar ik had al snel door dat dat het niet was voor mij. Ik wilde liever verdedigen dan vervolgen. Ik was bij het OM vooral bezig om verkeersboetes weg te werken, terwijl ik in mijn vrije tijd al betrokken was bij de Clinton Young Foundation. Op een gegeven moment werd Clintons executiedatum bekend. Dat was heel heftig. Toen realiseerde ik me dat het als hem geen goede hulp werd geboden afgelopen zou zijn. Ik móést erheen, om te kijken wat ik kon doen. Dat gevoel was heel sterk, en ik heb er geen spijt van gehad dat ik dat heb gedaan.” “TOEN ZIJN EXECUTIEDATUM BEKEND WERD, BEN IK NAAR TEXAS GEGAAN. IK MÓÉST ERHEEN”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=