Mr.

Mr. 4 2018 / 25 ARREST VAN DE MAAND T rieste ongevallen zijn soms onwaarschijnlijk triest. Een doktersassistent gaat in deeltijd werken voor een hu- manitair bedrijf dat zich inzet voor medicijndistributie in ontwikkelingslanden. Hij gaat tien dagen voor het bedrijf naar Haïti. Hij is ingeënt tegen DTP en hepatitis. In de compound waar hij verblijft is een waakhond. Deze waakhond is ingeënt tegen hondsdolheid, want dat komt voor op Haïti. De waakhond heeft een acht weken oude pup. Die is niet ingeënt. Het erf is niet he- lemaal omheind. De Nederlander speelt wel eens met de puppy. De eerste week is er niks aan de hand. Halverwege het verblijf komt een andere hond het erf op, via dat niet omheinde stukje - en bijt de staart van de pup af. De dierenarts adviseert gastfamilie de pup vast te binden aan een boom in een hoek van het erf. Het beest reageert niet hondsdol, maar stil en teruggetrokken. De gastfa- milie weet niet dat hij ziek is. FOTOOTJE De laatste twee dagen is de Nederlander vrij. Hij maakt wat foto’s op het erf en aait de puppy. De puppy bijt in de hand van de man. De hand gaat bloeden. De man reinigt de wond met water en alcohol. Hij maakt een fotootje van de wond. De gastfamilie raadt hemwel aan om naar een plaatse- lijke dokter te gaan, maar dat laat hij na. Het is de ochtend van zijn vertrek. Hij reist hij in 48 uur terug. Thuisgekomen vertelt hij niet aan zijn vrouw dat hij is gebeten en evenmin aan zijn twee werkgevers, de humanitaire organisatie en de huisarts. Pas na twee maanden noemt hij het voorval. Hij ligt dan al drie da- gen in het ziekenhuis. Hij laat het fotootje zien. Het is dan al te laat. De dokter constateert hondsdolheid. De hond die de pup had gebeten, was hondsdol. Door de beet raakte de pup geïnfecteerd. De pup infecteerde de man. Omdat hij niet op tijd naar een arts ging om zich alsnog in te enten, kwam het virus in zijn zenuw- stelsel. De kans dat je dan nog de infectie overleeft, is minimaal. Drie weken later overlijdt hij inderdaad. EIGEN SCHULD Had de man zich voorafgaand aan zijn reis tegen hondsdolheid moeten inenten? Nee – dat hoeft alleen bij een verblijfsduur van drie maanden. De kans is klein. Had de pup ingeënt moeten zijn? Zulke jonge pups worden niet ingeënt. Had de familie moeten waarschuwen voor hondsdolheid? Ze hebben nooit beter geweten, ook niet toen de puppy stierf. Had de Nederlander naar de plaatselijke arts moeten gaan? Natuurlijk, hij wist van de gevaren van hon- denbeten. Maar bij hondsdolheid heeft hij kenne- lijk nooit stilgestaan. Eenmaal terug waren de cru- ciale 48 uur waarin het rabiësvaccin bij voorkeur had moeten worden toegediend al verstreken. Mis- schien had de man daarna bij spoedige behande- ling nog een aantal dagen een overlevingskans ge- had, maar daar zijn medici het niet over eens. De verzekeraar en de werkgever betogen dat dit volle- dig eigen schuld is: geen inenting vooraf, geen in- enting na de beet. De rechter oordeelt anders: de werkgever heeft onvoldoende zorg gedragen voor een veilige omgeving. “Hoe uitzonderlijk en niet voorzien de bovenstaande situatie ook is geweest, de man is op dat moment op de compound bloot- gesteld aan een onaanvaardbaar groot besmettingsgevaar” (ECLI:NL: RBAMS:2017:9024, Rechtbank Amsterdam, 4-12-2017). Er is ook eigen schuld, maar de verdeling is door de rechter nog niet goed vast te stellen, zo bepaalt de rechtbank bij tussenvon- nis. De geclaimde vermogensschade is 320.000 euro. Het ergste staat niet op het eind, maar aan het begin van het von- nis. Er is een vrouw die geen man meer heeft en drie kinderen die geen vader meer hebben. Is dat eigen schuld? Ik betwijfel het. VOLGENS DE RECHTER HEEFT DE WERKGEVER ONVOLDOENDE ZORG GEDRAGEN VOOR EEN VEILIGE OMGEVING HOND BIJT MAN Hoe ver reikt de zorgplicht van een werkgever? Ver. Tot in erven in Haïti. Voorbij gaten in schuttingen. Tot in het graf. DOOR JURJEN BOORSMA