Het is woensdagmiddag en ik ben net uit school thuis gekomen met mijn twee jongetjes. Snel smeer ik een stapel boterhammen, want een lage suikerspiegel levert op zo’n moment regelrechte oorlog op. Mijn oudste (vier jaar) toont nog niet heel veel belangstelling, maar de jongste (bijna twee) werkt zich in recordtempo door zijn boterhammen heen. “Meer?” Maar ik ben net even bezig. “Neem eerst maar een hapje van Matthijs, dan maak ik zo nog een boterham voor je.”
Een tel later barst de bom. Ik hoor een gil en de jongste rent op mij af. Met grote ogen van schrik en een mond vol haar, verschuilt hij zich achter mij. “Matthijs bah. Niet hapje Matthijs”. Zijn broer stuift woest achter hem aan. “Thomas heeft mij gebeten!” Oeps. Geen sterke actie van mij, als je bedenkt dat ik mijn brood verdien met het kiezen van de juiste woorden.
Een minuut later spelen ze samen poeslief met de treintjes. Matthijs wrijft af en toe over zijn hoofd en mompelt dan: “Gekke Thomas, domme mama.” Zijn broertje moet daar dan weer onbedaarlijk om lachen.
Een ander voorbeeld.
Op school in de kring zegt Matthijs tegen de jongen die om de dag zijn beste vriend is: “Vandaag ben jij stom. En je mag niet op mijn partijtje komen.” (N.B. Dat partijtje zal pas over negen maanden plaatsvinden, maar dan is het maar vast gezegd.) “Ok”, zegt zijn vriendje. “Als jij een meisje was, dan was ik denk ik verliefd op je.” En ze gaan samen een boekje lezen.
Heftige ruzie en afkeer. Meteen gevolgd door begrip en genegenheid. Zo zijn kinderen.
Wat is er gebeurd met ons incasseringsvermogen? Hoe zou ons dagelijks werk eruit zien als alle partijen het incasseringsvermogen en de veerkracht van een kleuter zouden hebben? Er zou minder werk zijn in de advocatuur en het werk zou er makkelijker door worden. Aan de andere kant, als ik kijk naar het arbeidsrecht, is juist ook de emotie datgene wat de puzzel vaak zo interessant maakt. En werken met alleen maar rationele mensen wordt ook snel saai.
Maar toch: misschien is die saaiheid te prefereren boven de haast trumpiaanse kortzichtigheid waarmee soms in conflicten aan het eigen gelijk wordt vastgehouden, ook tegen beter weten in.
Het is geen toeval dat nog nooit een basisschool last heeft gehad van een shutdown.
