Matthijs heeft een opengeschaafde wang en een verbogen bril omdat hij is geduwd door Berend. Berend heeft een buil op zijn voorhoofd, waar de voet van Jonathan was geland tijdens het stoeien. Jonathan heeft een dikke lip. Hoe hij daar precies aan komt, weet niemand meer, maar ze zijn het er gedrieën over eens dat Matthijs er iets mee te maken had. Ja, beaamt de juf, dit is echte vriendschap.
Het is eind september. Mijn oudste zoontje heeft zijn eerste schoolweken achter de rug en wij hebben voor de tweede keer sinds de start van het schooljaar de portemonnee geleegd bij de opticien om zijn bril te laten repareren. Een aansprakelijkstelling van een van de schuldigen zal vanwege enige mate van eigen schuld waarschijnlijk snel stranden. Om nog maar te zwijgen van de schade die het zou toebrengen aan de opbloeiende vriendschappen. Maar hemel wat een geld, dat wordt nog wat als we in dit tempo doorgaan. Dus vergeef me dat ik even met het idee speelde.
Intussen heb ik mijzelf ook in de nesten gewerkt. Word luizenmoeder, zeiden ze. Dat is leuk, zeiden ze. En ja, het is leuk om even mee te kunnen kijken bij het opstarten van de kleuterklas. Het is gezellig om met de luizenkam het ene na het andere warme kinderhoofdje langs te gaan. Sommige kinderen zitten haast te spinnen, zo lekker vinden ze het gewoel in hun haar. Maar ondertussen schuif ik steeds een stoeltje op, steeds een hoofdje verder richting – wat ik al ruim van tevoren weet – een uitgebreid excuus aan een moeder die ik amper ken. Peinzend vraag ik me af of ik de andere ouders geen vrijwaring had moeten laten tekenen, want in alle eerlijkheid is de schade die ik ga aanrichten toch ook niet volledig voor mijn rekening en risico?
Het zit zo. Mijn twee jongetjes hebben kort, stijl haar. Elke halfslachtige poging van mij om hun haar te kammen, wordt woest afgeslagen en eigenlijk vind ik dat wel best. Mijn eigen haar draai ik ‘s ochtends snel in een knot of staart en ik hoop dan maar dat het de rest van de dag blijft zitten. Maar in de kleuterklas die ik nu al kammend doorwerk, zitten niet alleen maar kinderen met kort, stijl haar. Daar had ik niet bij stilgestaan toen ik mij aanmeldde. De meest kunstige vlechtwerkjes prijken (nu nog) op de hoofden van de kleine kleutermeisjes. De opper-luizenmoeder (ik ben voorlopig slechts een nederige stagiair) neemt gelukkig het leeuwendeel van het uithalen en weer in elkaar zetten van deze pronkstukken voor haar rekening. Maar hoe langzaam ik ook werk, het kan niet anders dan dat ik als eerste zal uitkomen bij het meisje met de prachtige lange vlechten. Als het zover is haal ik diep adem en begin de vlechten uit te halen. Dat is het makkelijke deel. Gelukkig, geen luizen of neten. Dat zou toch dubbel zuur zijn. Dan begin ik te vlechten, maar binnen no-time resteert slechts een onduidelijke knoop. Ik doe het elastiekje om de knoop en ga dan snel door naar het volgende hoofdje. Als ik weer thuis ben stuur ik een berichtje met excuses aan de moeder van het vlechtenmeisje. Het moeten afknippen van je vlechten lijkt mij dusdanig traumatisch dat ik mij beter alvast kan indekken. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat haar kapsel nog op een andere manier gered kan worden. Uiteindelijk kom ik met de schrik vrij. Toch zal ik voor de volgende luizenkamdag een disclaimer rondsturen aan alle ouders van meisjes met vlechten. Gewoon, voor de zekerheid.
