Huurders die een ligplaats huren die bestemd is voor het afmeren van ‘een voor bewoning drijvend object’ krijgen met ingang van 1 juli 2022 aanzienlijk meer huurbescherming; vanaf dat moment wordt een dergelijke ligplaats gelijkgesteld aan een woonruimte. Huurders van ligplaatsen voor woonboten krijgen dan een gelijkwaardige huurbescherming als die van huurders van woningen ‘op de wal’. Dit houdt onder meer het volgende in:
- deze huurovereenkomsten kunnen niet meer zomaar worden opgezegd door de verhuurder: wil de verhuurder tot opzegging overgaan, dan is hij gebonden aan de strikte opzeggingsregels die ook gelden voor huurwoningen met vaste huurcontracten. Stemt de huurder niet met die opzegging in, dan bepaalt de rechter of de huurovereenkomst eindigt;
- als de verhuurder de ligplaats verkoopt en deze in eigendom overdraagt aan de koper, dan neemt die koper de positie van verhuurder over (welke regeling ook wel bekend staat als ‘koop breekt geen huur’);
- de huurprijsbescherming wordt overwegend gelijkgesteld aan die van huurwoningen in de vrije sector; tot 1 mei 2024 geldt derhalve ook de maximering van huurprijsverhogingen (inflatie + 1 %; dit jaar is de maximale huurprijsverhoging voor geliberaliseerde huurovereenkomsten 3,3%);
- als de huurder van de ligplaats de woonboot in eigendom heeft en hij die woonboot verkoopt, dan kan deze huurder (bij een zwaarwichtig belang) bij de rechter afdwingen dat de verhuurder de koper accepteert als opvolgend huurder. Is de koper ‘niet goed voor zijn geld’ dan zal de rechter deze vordering afwijzen;
- overlijdt de huurder en heeft hij de woonboot in eigendom, dan eindigt de huurovereenkomst niet; in beginsel zetten de erfgenamen of de echtgenoot of geregistreerde partner deze huurovereenkomst voort.
Voor bestaande huurovereenkomsten geldt deze wetgeving overigens pas vanaf 1 juli 2024. Kortom: een mooie ontwikkeling voor huurders van de hier bedoelde ligplaatsen.
Een andere belangwekkende wetgevingsontwikkeling (die evenwel nog in de kinderschoenen staat), is die van de Wet goed verhuurderschap: de minister signaleerde dat de wet te weinig middelen biedt om ongewenst gedrag van verhuurders en verhuurbemiddelaars als geheel aan te pakken en tegen te gaan. Dit wetsvoorstel moet hierin voorzien en moet huurders en woningzoekenden een betere bescherming bieden. Zo introduceert de wet enkele basisregels voor ‘goed verhuurderschap’. Enkele van die regels zijn de volgende: intimidatie is niet toegestaan, de selectieprocedure voor toewijzing van woningen is helder en transparant, een huurovereenkomst wordt schriftelijk vastgelegd en bij verhuur van een verblijfsruimte aan een arbeidsmigrant liggen de huurovereenkomst en arbeidsovereenkomst in aparte documenten vast. Burgemeester en wethouders zullen een meldpunt instellen waar burgers terechtkunnen met klachten over ongewenst verhuurdersgedrag. Verder kan de gemeenteraad in een verhuurverordening (als dit nodig is voor het behoud van de leefbaarheid) een gebied aanwijzen waarbinnen verhuur van woningen enkel is toegestaan als de verhuurder over een verhuurvergunning beschikt.
Tot zover een beperkte selectie van maatregelen uit dit jonge wetsvoorstel. Zoals het er nu naar uitziet geldt deze regeling voor alle verhuurders (en verhuurbemiddelaars) van reguliere woningen en van verblijfsruimten aan arbeidsmigranten, zowel in de sociale als in de vrije sector. Op 7 juni jongstleden is dit wetsvoorstel in de Tweede Kamer in behandeling genomen.
