Ik zal nooit bepleiten dat je het beste aan kinderen kunt beginnen tijdens je studie. Het is keihard werken en plannen. In een ideaalscenario heb je voldoende financiële middelen en een stabiele vaste relatie, maar dit is zeker niet vanzelfsprekend in de leeftijdscategorie van de gemiddelde student. Ouderschap tijdens je studie brengt uitdagingen mee waar je niet op gerekend hebt. Toch was zwanger worden tijdens mijn studie, voor mij persoonlijk, de perfecte timing. De komst van onze dochter heeft mijn leven in een positieve stroomversnelling gebracht.
Tijdens mijn zwangerschap werd Nederland in de greep van het coronavirus gehouden. Dit betekende voor studenten dat colleges online waren en tentamens vrijwel altijd thuis plaatsvonden. Voor mij ideaal, aangezien ik tot ver in mijn derde trimester nog tentamens had en zo alles met mijn dikke buik thuis, met mijn sloffen aan, achter de computer kon doen. Naast de reguliere vakken volgde ik nog een extra mastervak en had ik wat in te halen uit het tweede jaar. Het ging redelijk. Toen de misselijkheid van het eerste trimester wegtrok kon ik het weer opbrengen om dagelijks klokje rond te vlammen. Als ik maar een zes of zeven had, prima. Mijn focus lag op het halen van dat diploma.
Naast de studiedruk moesten mijn vriend en ik op zoek naar een nieuwe woning, hetgeen ook de nodige stress teweegbracht. Met steun van mijn ouders keken we naar opties, brachten we af en toe een bod uit, maar het leek eigenlijk onbegonnen werk om op zo’n korte termijn iets te fixen. Totdat mijn schoonvader berichtte dat er een perfecte nieuwbouwwoning te huur stond in de meest kindvriendelijke wijk van onze stad. Van de vele geïnteresseerden hadden wij blijkbaar de gunfactor en tegen alle verwachtingen in zaten we binnen no time in een prachtige eengezinswoning. Dit zou ons nooit gelukt zijn als ik onze lieve dochter niet bij me droeg in mijn buik.
Toen we eenmaal gesetteld waren kon ik aftellen en moest ik nog even doorzetten. Tentamens van drie uur terwijl je in je ribben geschopt wordt en je blaas onder druk staat zijn geen pretje. Maar, het lukte. Ik had mijn bachelordiploma gehaald en twee weken later beviel ik door middel van een keizersnede van onze dochter. Ik stond ingeschreven voor de master privaatrecht die vlak daarna zou beginnen, maar omdat mijn herstel van de operatie moeizaam verliep, ging dat niet door. Het tussenjaar werd ingeluid. De eerste maanden waren loeizwaar, helemaal omdat mijn vriend (beroepsmilitair) naar het buitenland moest. Uiteindelijk vond ik mijn draai in het moederschap, kwam er een plekje vrij bij de kinderopvang in de buurt en kon ik weer tijd maken voor andere zaken zoals hobby’s en, wat heel fijn was, een stage.
In dit tussenjaar heb ik een periode fulltime stage gelopen bij een advocatenkantoor in mijn woonplaats. Iets waar ik anders geen tijd voor gehad zou hebben. Ik begon op de dag dat mijn vriend wéér naar het buitenland vertrok voor een militaire oefening. Wat kwam er veel op mijn bord terecht! Het was racen tegen de klok om elke ochtend mijn dochter en mijzelf klaar te maken, naar de opvang te rijden en vervolgens naar kantoor (respect voor alle werkende moeders). Ik redde het telkens net aan om haar weer op tijd op te halen. De eerste avond barstte ik in tranen uit omdat ik niet wist hoe ik dit vol moest houden. Gelukkig raakte ik snel gewend aan mijn nieuwe ritme en voelde ik mij thuis bij mijn stageplek. Uiteindelijk vond ik het echt rot dat mijn stageperiode ten einde kwam.
Tijdens mijn stage ontdekte ik dat mijn voorkeur uitgaat naar het ondernemingsrecht. Helemaal super, want ik had mij aanvankelijk ingeschreven voor de brede master privaatrecht omdat ik niet echt wist wat ik wilde. Nu wel! Inmiddels ben ik alweer een aantal maanden bezig met de master ondernemingsrecht en het gaat goed. Soms loop ik tegen bepaalde dingen aan, zoals onbegrip van medestudenten die zich niet kunnen voorstellen dat een zoommeeting tot 12 uur ‘s nachts echt te laat is als je een dreumes hebt die om 6 uur ’s ochtends wakker wordt. Daarnaast blijft aanwezigheid bij hoorcolleges een ding. Ik moet altijd eerder weg om op tijd bij de kinderopvang te zijn. Daarnaast zijn we thuis om de haverklap ziek door alle virussen die onze dochter meeneemt van de opvang. Mijn weekplanner zit ramvol en tijd voor sociale aangelegenheden is er vrijwel niet. Maar het is het allemaal dubbel en dwars waard. Wanneer ik naar mijn dochter kijk, krijg ik energie en stroom ik over van liefde. Ze is gezond, groeit goed en leert snel. Het einde van mijn studie komt in zicht. Ik kan het allemaal handelen en behaal mooie resultaten. Straks heb ik mijn bul en kan ik hopelijk direct aan de slag, verder bouwen aan de toekomst van ons gezin.
Achteraf bezien ben ik heel dankbaar dat ik zwanger mocht worden en onze dochter heb gekregen in een jaar waarin ik sowieso veel thuis zou zijn. Dat ik door mijn noodgedwongen tussenjaar de ruimte had om een stage te lopen en zo erachter kwam welke master ik écht wilde doen. Dat ik nu samen met mijn verloofde en dochter een plek heb om nog vele jaren te wonen, terwijl er een enorm tekort is aan huisvesting voor starters. En, dat ik moeder geworden ben voordat ik het werkveld betreden heb. Dat zie ik ook echt als een voordeel. Ik heb in alle rust een jaar lang kunnen wennen en genieten met ons kindje aan ons nieuwe leven. Ik had het voor geen goud willen missen.
