Tegenover mij staat mevrouw Marseille, een kinderrechter van de rechtbank Rotterdam. “Waarom bent u kinderrechter geworden?”, vroeg ik terwijl ik paraat stond om het een en ander op te schrijven in mijn blauwe schrift. Met een kleine glimlach antwoordde ze dat ze van kinderen houdt en dat ze graag meedenkt met hun problemen. Snel schreef ik ‘meedenken’ en ‘kinderen’ op en ik tekende er een klein hartje achter. Zo onthoud ik het beter.
De kinderrechter behandelt niet alleen strafzaken waarbij minderjarigen betrokken zijn, maar treedt ook op in familie- en jeugdzaken. Als de thuissituatie van een kind veel problemen geeft, dan kan de rechter het kind onder toezicht stellen (een aangewezen jeugdbeschermer komt het gezin dan ondersteunen bij de opvoeding) of, in ergere situaties, uit huis plaatsen. Dat laatste betekent dat de minderjarige wordt ondergebracht in een pleeggezin of in een gezinsvervangend tehuis.
“Wat mij aangrijpt is als een moeder geen vertrouwen meer heeft in haar kind”, vertelt mevrouw Marseille. De kinderrechter geeft aan dat het meestal voorkomt dat de ouder(s) opvoedingsproblemen heeft en/of dat het kind een slechte relatie heeft met de ouder(s). “Neem maar mee, zegt de moeder dan terwijl het kind erbij zit”, vult de kinderrechter aan. Ik kan me goed voorstellen dat de minderjarige zich later afvraagt waarom hij of zij niet onvoorwaardelijk is geaccepteerd door haar moeder. Dat lijkt me pijnlijk…
Voordat de kinderrechter een beslissing neemt over bijvoorbeeld de ondertoezichtstelling, mag het kind zelf ook zijn of haar mening geven tijdens een kindgesprek. “Hoe gaat het met je?” wordt er onder andere aan de minderjarige gevraagd. Dat is maar goed ook, nu de beslissing van de zaak vooral moet draaien om het belang van het kind.
—> Speciale dank aan de kinderrechter, mevrouw Marseille, voor uw tijd en ons gesprek!
Dit bericht is geschreven door Rechtspraak Reporter Beatrix.
Je kunt haar berichten vinden op deze pagina.
