Recente rapportage over de slaapkamergeheimen van het OM las dus een beetje als een herdruk van Zelf thuis kinderen maken met waardeloos materiaal – al waren die kinderen voor zover bekend niet de bedoeling. Misschien was dat maar goed ook: “Kies uw ouders zorgvuldig uit”. Het eigenlijk functioneren van dat OM kwam niet echt aan de orde.
Daarop is nog wel iets aan te merken, zoals bleek uit de levensloop van het meisje Bente. Zij was wél geboren, al had dat misschien beter niet kunnen gebeuren. Zij was door een huidziekte vanaf het eerste begin al zo pijnlijk en onherstelbaar beschadigd dat er voor haar geen enkel vooruitzicht was op enigszins dragelijk leven. De dokters konden er niets aan doen. Verbanden moesten onder narcose worden verwisseld. Lang zou zij niet leven en haar lijden zou alleen maar erger worden. Haar vader en moeder konden het niet meer aanzien en vroegen dan ook aan de dokters of zij hun dochter uit haar lijden konden verlossen. Maar die waren bang voor vervolging en gingen dan ook in gesprek met de plaatselijke officier van justitie. Die scheepte de dokters af met “Ik ben er voor na de dood”. Het meisje Bente heeft nog maanden geleden voordat zij verdoofd door steeds meer morfine overleed.
Later bleken er al minstens 22 vergelijkbare zaken te zijn geweest waarin artsen wegen euthanasie op ongeneeslijke kinderen niet waren vervolgd. Dit bericht kwam van een nieuwe officier van justitie, maar voor Bente was het dus al te laat, dankzij de domheid en desinteresse van een eerdere magistraat. Het OM is belast met vervolging en bestraffing van delicten (na rechterlijke machtiging als het goed is). Het OM moet er dus al dan niet desgevraagd enig idee van hebben welke feiten voor vervolging en bestraffing in aanmerking komen en welke niet. Het antwoord “Ik ben er voor na de dood” slaat dus nergens op. Zo moesten Bente en haar vader en moeder nog maanden lijden, dankzij een magistraat zonder enig idee van haar of zijn vak.
Het meisje Bente had er beter helemaal niet kunnen zijn (net als die officier van justitie). Maar zij was er, leed alleen maar verschrikkelijk en dus rees de vraag hoe lang dat nog moest duren. Hier en elders is al uitgelegd dat euthanasie niets te maken heeft met een keuze tussen leven en dood. Iedereen gaat dood. Euthanasie is dan ook een keuze voor een korter en beter leven, tegen een langer en slechter leven. Waarom doorgaan met ondraaglijk lijden als er geen hoop is op herstel? Omdat het leven zin heeft en dus heilig is? Onzin. Zin of geen zin zitten alleen in het leven zelf, zolang niemand “het” leven van buitenaf kan beoordelen. Als er geen zin meer is in het leven dan mag (soms: moet) er een zo pijnloos mogelijk einde aan worden gemaakt. (Die 22 artsen waren dus terecht niet vervolgd, tenminste, als het inderdaad ging om ondraaglijk en uitzichtloos lijden van terminaal zieke kinderen.)
Geldt zo’n pijnloos mogelijk einde ook voor die foute officier van justitie? Die had er toch ook beter niet kunnen zijn? Tenminste, niet als ambtenaar en tenzij zij of hij in de tussentijd uit de gevarenzone van de praktijk al dan niet via slaapkamers naar hogere sferen van beleid is bevorderd.
Niet iedereen verdient het om te blijven. Soms omdat het voor de (kleine) mens zelf beter is om er een eind aan te maken, soms omdat ambtenaren en anderen niets toevoegen of zelfs ernstige schade aanrichten. Is dit dus weer eens een pleidooi voor euthanasie op sociale indicatie? Niet zonder meer, wél een aansporing voor wanpresterende magistraten en anderen om tenminste hun professionele bestaansrecht te bewijzen.
Zolang zij er nog bij zijn. Het achterliggend probleem is dat er veel te veel mensen werden en worden geboren. Dit geldt echt niet alleen voor het meisje Bente en die overbodige officier van justitie. Mensen, dieren en nog veel meer levende en dode natuur en cultuur worden bedreigd door lokale en mondiale overbevolking. Nog steeds worden te veel kinderen gemaakt. Heb elkaar lief, maar denk ook na over de gevolgen er van. Minder mensen kan echt geen kwaad, liefst door er niet te veel van te maken. En niet alles dat ter wereld komt draagt voor zichzelf (bijvoorbeeld Bente) of voor anderen (zoals die officier van justitie) echt iets bij, al is daar vooraf niet alles over te zeggen.
Verplichte geboortebeperking is minder populair dan pleidooien voor minder medelanders. Als de cultuur echt moet worden gered dan is een voortplantingsverbod voor mensen met dergelijke opvattingen eerder op zijn plaats. Of het helpt is natuurlijk de vraag. Hetzelfde geldt voor de aanbeveling om al die seks tussen staande magistraten kinderloos te laten. Misschien is het toch makkelijker om het OM gewoon af te schaffen en het overtollig personeel voor zover nog arbeidsgeschikt om te scholen.
Of gaat dit allemaal te ver? Bente is er niet meer, die officier van justitie is intussen hopelijk ook verdwenen, tenminste als praktiserend ambtenaar. Al die anderen zijn er nog wél. Wat moeten wij met hen, en zij met ons? Dat is dan weer niet zo ingewikkeld. Wij zijn niet alleen. Die officier van justitie had moeten weten dat het om een mensje ging, om één van ons, niet alleen van haar vader en moeder. Dat we er zijn heeft op zich helemaal geen zin, en evenmin geen zin. Nu wij er zijn moeten wij er het beste van maken. Dat heeft zin. Bente heeft dat nooit gekund. Wij wél.
