De advocaat stond zijn cliënte bij in diverse procedures tegen de Belastingdienst over de kinderopvangtoeslag. In maart 2020 vroeg zijn cliënte of hij, namens haar, een vordering tot schadevergoeding bij de Belastingdienst wilde indienen. Dat wilde de advocaat wel, maar zei dat dit niet op toevoegingsbasis kon: hij was niet meer ingeschreven bij de Raad voor Rechtsbijstand. Die maand stuurt hij zijn cliënte een factuur van 1.500 euro (ex btw), voor een ‘afgesproken fixed price’.
Schade: 100.000 euro
Twee maanden later stuurt de advocaat de Belastingdienst een brief waarin staat dat deze onrechtmatig jegens de vrouw heeft gehandeld door haar ten onrechte als fraudeur aan te merken en op die grond kinderopvangtoeslagen terug te vorderen. Haar schade bedraagt een ton: ruim 54.000 euro aan onterecht gevorderde toeslagen, 24.000 euro aan advocaatkosten (waarvoor hij vier facturen overlegt), 15.000 euro aan immateriële schade en bijna 7.000 euro aan wettelijke rente.
Bonus
Eind december 2020 laat de advocaat aan zijn cliënt weten dat de Belastingdienst 48.196 euro heeft betaald. Van dat bedrag krijgt zij 8.750 euro en wordt 39.446 euro op de rekening van Stichting Derdengelden van zijn kantoor gestort. De advocaat gaf aan dat een bonus van 15 procent en de overeengekomen vaste prijs op het totaalbedrag in mindering diende te worden gebracht en dat het restant wordt overgemaakt op een rekening van de vrouw. Die vond het schadebedrag aan de lage kant en had het grootste gedeelte nodig om schulden af te lossen.
Geen machtiging
De vrouw klaagt dat zij geen machtiging tot verrekening had verstrekt en betwist de verschuldigdheid van de verrekende bonus van 15 procent en advocaatkosten van 24.000 euro. Volgens haar zijn in eerdere zaken nooit advocaatkosten ter sprake gekomen, omdat in die zaken toevoegingen waren verleend. De advocaat beroept zich op de eerder besproken opdrachtbevestiging. De vrouw eist per direct betaling alle van de Belastingdienst ontvangen gelden.
Klacht
Vervolgens klaagt zij bij de deken van de Rotterdamse Orde van Advocaten over de werkwijze van haar advocaat. Die verklaart de klacht voor gegrond: hij heeft de advocaat er ‘meermaals op gewezen dat derdengelden niet mogen worden verrekend met openstaande declaraties indien de cliënt daartegen bezwaar heeft’. De opdrachtbevestiging, die de deken opvraagt, maakt melding van bedrag van 1.500 euro (ex btw) en van 15 procent van hetgeen ‘de Belastingdienst gaat uitkeren’. Volgens de deken heeft de vrouw geen instemming verleend voor verrekening en moet de advocaat de betaling ongedaan te maken. De vrouw eist uiteindelijk (na wat plussen en minnen) 34.842 euro van haar advocaat, wat hij weigert te betalen.
Veroordeling
Zo belandt het geschil voor de voorzieningenrechter van de rechtbank Rotterdam. Ook deze oordeelt dat de vrouw geen expliciete instemming en de schriftelijke vastlegging daarvan heeft verleend voor verrekening. Nu ook de declaraties door de vrouw worden betwist, staat ook dit aan verrekening in de weg. De voorzieningenrechter veroordeelt in de onlangs gepubliceerde uitspraak de advocaat en zijn kantoor hoofdelijk tot betaling van 34.842 aan de vrouw. De advocaat heeft zich dan al (op 18 februari 2021) laten schrappen van het tableau.
