Het is onzin dat deurwaarders aanzienlijke rente-inkomsten zouden genieten over bedragen die niet voor hen bestemd zijn. Deurwaarders moeten rente betalen over alle bedragen van meer dan € 500 die langer dan een maand op hun rekening staan. Deurwaarders staan bovendien onder scherpe financiële controle van het Bureau Financieel Toezicht en onder het wettelijk tuchtrecht van de Kamer voor gerechtsdeurwaarders. Misstanden worden direct gesignaleerd.
Dat is de wat geprikkelde reactie van mr. John Wisseborn, voorzitter van de Koninklijke Beroepsorganisatie van Gerechtsdeuwaarders (KBvG) als reactie op een artikel van Mr.-blogger Ali Öntas, advocaat bij Dogan Öntas, die schreef dat deurwaarders ongeoorloofde rentevoordelen genieten door cliënten te lang laten wachten op bedragen waar deze recht op zouden hebben. De beweringen van Öntas worden door sommigen van zijn collega’s bevestigd, zo blijkt uit een kleine rondgang van Mr. die we morgen zullen publiceren.
Voor Wisseborn zijn dit soort geluiden helemaal nieuw: “Ik heb het bericht met opgetrokken wenkbrauwen gelezen. Dat je zoiets hoort van een leek, nou vooruit, maar een advocaat zou beter moeten weten. Ik merk wel vaker dat er veel uit te leggen valt over dit onderwerp. Advocaten winnen een zaak en gooien dan een vordering bij de gerechtsdeurwaarder over de schutting en wat er dan allemaal verder gebeurt, interesseert ze niet. Het is heel vaak zo dat wij heel veel kosten moeten voorschieten, bijvoorbeeld dagvaardingen, griffierechten, dat soort zaken. Advocaten zijn over het algemeen niet bereid om daar voorschotten over te betalen. De deurwaarder moet dan voorfinancieren. En dan kan het voorkomen dat als er een betaling bij de deurwaarder binnenkomt voor een bepaalde zaak van een advocaat, terwijl er nog 19 andere vorderingen liggen waarvoor ook kosten zijn gemaakt, dat de deurwaarder daar dan ook eerst wel eens wat geld voor wil zien. Advocaten denken vaak dat een veroordelend vonnis een soort waardebon is, maar zo ligt het natuurlijk niet. Dit is mede afhankelijk van de feitelijke verhaalspositie”
Wisseborn pleit er voor dat advocaten en deurwaarders vooraf afspraken maken over ‘performance’ en strategie. “Je moet elkaar goed uitleggen tegen welke prijs je een vordering wilt binnenhalen. Kosten versus baten afwegen. Maar ook financiële afspraken maken, bijvoorbeeld een rekening courant openen waar beide partijen op kunnen afstorten en opnemen. Advocaten die bereid zijn om voorschotten te betalen krijgen dan dezelfde dag hun geld doorgestort via zo’n rekening. Dat lijkt me handiger dan het creëren van dit soort tegenstellingen.”
Wisseborn sluit niet uit dat er nooit zaken voortkomen die niet helemaal de bedoeling zijn. “Als wij daarover geluiden horen, dan spreken we betrokkenen daarop aan. Maar is er niet ook sprake van marktwerking? Elke deurwaarder kan overal in Nederland werken dus als je als advocaat ontevreden bent over een deurwaarder, dan ga je toch naar een ander? Er is keuze zat.”
