Precies in deze weken vindt de overgang plaats van het SRK-systeem naar dat van DAS, en dat betekent nu bijna iedereen thuis werkt een extra uitdaging voor personenschadeadvocaat Annemarie Douma en haar collega’s. Maar behalve voor een groot saamhorigheidsgevoel zorgt de coronacrisis ook voor veerkracht en creativiteit.
“Op maandag 16 maart is aan alle DAS-medewerkers gevraagd zoveel mogelijk thuis te werken. Alleen collega’s die zich bezighouden met ‘bedrijfskritische processen’ worden sindsdien nog op kantoor verwacht. Tot die categorie behoor ik niet, zodat ik sinds vorige week dagelijks vanuit huis werk.
Dat deed ik ook voor de coronacrisis al één dag per week. De thuiswerkfaciliteiten bij DAS Zoetermeer (tot voor kort SRK) waren al goed ingericht, dus ook nu kan ik mijn zaken prima vanuit huis behandelen. Omdat huisbezoeken aan cliënten en rechtszittingen voorlopig niet doorgaan, komt er bovendien tijd vrij om eventuele achterstanden in dossiers weg te werken of eens rustig voor een complex dossier te gaan zitten. Best fijn. Voor een week. De gedachte aan (veel) langer in afzondering thuis zijn zonder een kletspraatje met collega’s, afspraken buiten kantoor en zittingen, die mijn werk juist leuk en afwisselend maken, duw ik nog maar even weg.
Een extra uitdaging voor onze club in Zoetermeer is dat dit net de weken zijn waarin de definitieve overgang moet plaatsvinden van het digitale systeem van SRK naar dat van DAS. Het onder de knie krijgen van dit nieuwe systeem zorgde onder de wat minder jeugdige werknemers zoals ik al voor enige frustratie, maar het idee dat er altijd wel een digitaal behendige junior op kantoor was die kon helpen stelde ons gerust. Nu zijn we ineens meedogenloos teruggeworpen op onszelf.
Gelukkig blijkt in ons team, net zoals in heel Nederland, een ongekende veerkracht en creativiteit op te borrelen en komen we via de digitale weg een heel eind met elkaar. Eigenlijk is het saamhorigheidsgevoel, ondanks de fysieke afstand, groter dan ooit. De groepsapp van ons team bloeit als nooit tevoren. Iedereen denkt mee over voorgelegde cases, er worden zelf gefabriceerde instructiefilmpjes gedeeld om systeemperikelen op te lossen en er zijn telefonische spreekuren voor junioren. In filmpjes op WhatsApp en de intranetsite van DAS spreken onze directeur en andere leidinggevenden bemoedigende woorden en wordt iedereen gecomplimenteerd met zijn flexibiliteit.
Puber en hond
Ook is er oog voor een ieders privéuitdagingen. Collega’s laten via foto’s zien hoe ze er thuis bij zitten. Bij de één zie je naast de werkplek een kinderstoel met baby, bij een ander een op de grond gekieperde Kapladoos om een kleuter zoet te houden, of zit iemand met man en kind (ogenschijnlijk) gedisciplineerd achter de laptop aan een groot bureau.
Bij mij hangt mijn puberdochter op de bank onder een deken, glazig starend in een schoolboek, en ligt de hond, intens tevreden met dit onverwacht lang aanhoudende gezelschap, aan mijn voeten. Dochterlief, brugklasser, was net voor de coronacrisis op school gestart met huiswerkbegeleiding, omdat ze moeite had zich thuis te concentreren. Het nieuwe ritme, lange dagen op school maar met een voldaan gevoel naar huis voor een stressloze avond, beviel ons allebei goed. Helaas is de strijd om haar te motiveren nu weer begonnen.
Omdat niet meer in sport en buitenlucht wordt voorzien gooi ik al mijn overredingskracht in de strijd om haar af en toe mee te krijgen de hond uit te laten. Daar wissel ik blikken van verstandhouding uit met andere hondeneigenaren die ook slungelige pubers achter zich aan hebben sloffen. Voor mijzelf was zo’n boswandeling de afgelopen dagen juist een welkome onderbreking van het thuisisolement.”
Bekijk alle afleveringen van de (hopelijk zeer tijdelijke) rubriek Coronarecht.
