De ober van de bar Doreggo zet met een zwierig gebaar een cortado voor me neer. Voor me op straat slenteren vermoeide toeristen voorbij. Het is vanmiddag boven de dertig graden en de meeste mensen in Buenos Aires zoeken verkoeling.
De Argentijnen aan het tafeltje naast me beginnen een gesprek met me over Nederland. Al gauw brengen ze Maxima ter sprake. Ze staat deze week prominent in de Argentijnse roddelbladen. Het is me niet helemaal duidelijk met welk verhaal, maar op de foto’s heeft ze een mooie jurk aan en ziet de “Argentijnse prinses in het koude Nederland” er stralend uit.
“Vinden jullie dat haar vader, Jorge Zorreguieta, vervolgd moet worden?” vraag ik. Een heftige discussie begint aan het tafeltje naast me, waarbij de Argentijnen elkaar heftig in de rede vallen. “Hij was geen kopstuk in het regime van Videla, maar hij moet zich wel verantwoorden voor de rechter,” zegt de een. “Misschien wist hij niets van de verdwijningen, maar laat hem dat maar aan de rechter uitleggen. Hij nam verantwoordelijkheid door aan de regering Videla deel te nemen. Dan moet hij nu niet wegduiken, maar zich verdedigen.” De ander vindt van niet. “Er zijn veel grotere misdadigers die vrij rond lopen. Laat ze die maar pakken. Laat hem maar.” Als ik mijn gesprekspartners vraag of ze het redelijk vinden dat de nabestaanden van Samuel Leonardo Slutzky, die in 1977 verdween, in Nederland aangifte van vermissing tegen Zorreguieta hebben gedaan, krijg ik ook verschillende antwoorden. “Als Argentinie door corruptie en onmacht niet tot vervolging overgaat, dan moet Nederland het maar doen. Per slot van rekening verblijft hij daar vaak,” zegt de man die voor vervolging is. “Ontvoering, het vermoorden van politieke opponenten is een internationaal misdrijf. Ook een Officier van Justitie in het buitenland moet daarvoor kunnen vervolgen. Anders hebben dit soort misdadigers baat bij een slecht functionerende overheid in hun eigen land.” Zijn gesprekspartner vindt dat Nederland er zich niet mee moet bemoeien. “Dit is bovenal een Argentijnse aangelegenheid. Als Argentinie hem niet voor de rechter wil dagen wegens gebrek aan bewijs of omdat hij geen grote vis is, waarom zou Nederland dat dan wel moeten doen?”
De ober zet een volgende cortado neer en de caffeine stijgt naar mijn hoofd. Mijn gesprekspartners geloven niet dat het Nederlandse Openbaar Ministerie onafhankelijk opereert van de minister van Veiligheid en Justitie. Ik verdedig het OM en zeg dat er bijna nooit aanwijzingen worden gegeven om wel of niet tot vervolging over te gaan.
Mijn gesprekspartners vinden me naief. “Denk je werkelijk dat de vader van de toekomstige Koningin van Nederland vervolgd gaat worden in Nederland? Als de Officier van Justitie daartoe besluit, dan houdt de politiek dat tegen. Je kunt je toch geen kroning voorstellen, terwijl de vader van de Koningin terecht staat?”
Het is inderdaad moeilijk voorstelbaar, geef ik toe. In reactie op de aangifte die advocaten Liesbeth Zegveld en Goran Sluiter namens de familie van Samuel Leonardo Slutzky hebben gedaan, liet het Nederlandse Openbaar Ministerie terecht weten de kwestie Zorreguieta zorgvuldig te gaan bestuderen. Ik hoop dat het OM een overtuigende juridische analyse geeft waarom Zorreguieta al dan niet moet worden vervolgd. Het moet geen vaag verhaal worden, waar dingen worden weggemoffeld. Want anders blijft de kwestie in de toekomst opspelen en daar is niemand mee gebaat.
Mocht het OM besluiten wel tot vervolging over te gaan, dan moet de Minister geen aanwijzing van niet-vervolging geeft. Zou dat wel gebeuren, dan wekt het OM de schijn de kwestie vanwege interne Nederlandse politieke ongemakkelijkheid in de doofpot te stoppen. Een aanwijzing van niet- vervolging zou een grove aantasting van de rechtsstaat zijn. Laat de rechter in die situatie maar oordelen over de schuldvraag. Anders zou mijn Argentijnse gesprekspartner gelijk krijgen. Die beweerde immers dat het Nederlandse Openbaar Ministerie aan de leiband van de politiek loopt. “Als het er op aan komt is Nederland net als Argentinie” zei hij. “Let maar op”.
