Actiegroep Milieudefensie maakt een heel goede kans om de rechtszaak over schone lucht in Nederland te winnen, zeggen hoogleraren Wim Voermans en Gerrit van der Veen.
In navolging van het historische vonnis waarmee klimaatorganisatie Urgenda afdwong dat de staat de uitstoot van CO2 moet verminderen, eist Milieudefensie nu dat de luchtkwaliteit overal in ons land moet voldoen aan de Europese normen. Volgens de organisatie gaan er door vieze lucht jaarlijks duizenden mensen eerder dood.
Hoogleraren Voermans (staatsrecht, Universiteit Leiden) en Van der Veen (milieurecht, Universiteit Groningen) dichten Milieudefensie een goede kans toe. “Dit is een veel concretere zaak en heeft heel veel kans op slagen”, zegt Voermans van tegen RTL-Z. “De Europese richtlijn is heel wat anders dan het klimaatverdrag waar Urgenda zich op richtte. Deze richtlijn is net zo concreet als een wet en stelt dat deze gehaald moet worden in een bepaalde tijd. Nederland kan hier dus op worden aangesproken, daar is veel jurisprudentie over.” Wel zet Voermans een kanttekening. Er moet wetenschappelijk worden vastgesteld dat Nederland de luchtkwaliteitsnormen niet haalt.
Ook volgens hoogleraar milieurecht Gerrit van der Veen van de Rijksuniversiteit Groningen heeft de zaak van Milieudefensie kans van slagen. “Als de rechter de jurisprudentie van Urgenda volgt, staat Milieudefensie er goed voor. Al zijn er wel verschillen. Wat betreft de directe link tussen luchtkwaliteit en het schaden van de gezondheid staat Milieudefensie er beter voor. Maar veel hangt af van het hoger beroep in de Urgenda-zaak. Daarin zal het gerechtshof beslissen of de rechter bevoegd is om maatregelen af te dwingen bij politieke organen. Dat heeft veel gevolgen voor deze uitspraak.”
Ook Voermans wijst op dit hoger beroep. “Bij Urgenda zal het in het najaar vermoedelijk afgelopen zijn. De jurisprudentie geeft de zaak in het hoger beroep geen kans.”
Maar ook dat hoeft niet te betekenen dat Milieudefensie niet krijgt wat het wil. Van der Veen: “Een beroep is ook mogelijk in deze zaak. Maar het blijven internationale verplichtingen, dus ik kan mij voorstellen dat de staat denkt: laten we deze maatregelen maar gaan uitvoeren. Al blijft dat een politieke keuze. Zij kunnen ook zeggen: we doen het niet, anders volgen er nog meer rechtszaken.”
