Een weekend zonder afspraken. Eindelijk! Ik heb een hele waslijst van ‘things to do’, waaronder vriezer ontdooien, achterstallige vakliteratuur, blog schrijven, deur van de douche ontkalken, weekendboodschappen, opstellen van een contract dat veel te lang is blijven liggen, etcetera …
Zaterdagochtend zit ik vol goede moed op de bank, met rechts van mij de vakliteratuur, links een kop thee, smoothie en boterham. Op schoot de krant. Buiten wordt het steeds zonniger en om het huis te luchten open ik het raam. De eerste lentezon stroomt binnen. Even naar buiten om te voelen. Vervolgens het besef dat ik de vakbladen ook op de tuinbank kan bestuderen. Dus: de kussens uit de winterstalling en het ontbijt mee naar buiten. Met de krant. Weer naar binnen om een rokje aan te trekken. De eerste tekenen van schuldgevoel dienen zich aan. Met mijn gezicht soezerig in de zon onderneem ik nog een zwakke poging om mezelf wijs te maken dat ik de buitenklussen ga doen: groene aanslag verwijderen van de tuinmeubels, mos en bladeren harken en misschien zelfs even naar het tuincentrum om plantjes voor de bakken te kopen. Maar eerst even genieten. Begin maart en dan al zo warm. Volgende week is het waarschijnlijk weer ijskoud. Ik wil zon, ik wil zon, scandeert mijn lijf. Vriezer, jurisprudentie, boodschappen, seint mijn ratio terug. Zon!: lijf. Ontkalken van de douchedeur?: ratio. Volgende week!:lijf. En dan – oh heerlijkheid!- geeft mijn ratio zich over. Ik wil dit weekend niets anders dan buiten zijn, lekker met een boek op een beschut plekje waar ik mijn lijf kan laten verbranden. Om mijn schuldgevoel een klein beetje te temperen pak ik een boek van de stapel waar ik nog steeds niet aan ben toegekomen: ‘Mindfulness in coaching’ van Renske van Berkel.
Mindfulness: aandachtig aanwezig zijn; in het hier en nu; zonder oordeel. Het blijkt precies te zijn wat ik op dit moment nodig heb om mijn schuldgevoel onder ogen te zien en in vrijheid van het ‘niets doen’ te genieten. Renske wijst erop hoe snel we geneigd zijn onszelf liefdeloos te downsizen als het eens een keer niet zo gaat zoals we van onszelf verwachten. Haar advies: ‘als je moet duwen moet je duwen, als je moet trekken moet je trekken, maar als je niets moet doen, omdat dat voor dit moment het meest haalbare is, dan moet je even niets doen en kunnen wachten.’ Ik realiseer me dat ik dit advies niet alleen dit weekend ter harte moet nemen, maar dat het veel verder strekt. Ik probeer al een tijdje uit alle macht te trekken, terwijl het geen enkele zin heeft en ik diep van binnen weet dat het beter is om te wachten. Ik voel me opgelucht. Wachten voelt opeens heel prettig. Wachten betekent niet dat ik niet bereik wat ik wil bereiken. Het betekent alleen dat het moment er nog niet is.
Renske merkt op dat we vaak niet willen wachten; dat we de dingen willen afdwingen. Ik herken dat wel. In veel aspecten van mijn leven heb ik de neiging om dingen naar mijn eigen hand te willen zetten. Als dat niet lukt, ben ik gefrustreerd en frustratie gaat ten koste van mijn humeur en energie. Vanuit een houding van mindfulness zou ik misschien hetzelfde bereiken, of misschien ook niet. Niet alles is maakbaar en tegen de stroom inzwemmen is vermoeiend. Geduld, aanvaarden, loslaten, vertrouwen, mildheid: allemaal woorden die met mindfulness hebben te maken. Wijze woorden.
Ik doe een oefening uit het boek en word bewust stil. Ik zit met lege handen en ervaar wat er is. Ik volg mijn ademhaling en geniet van het neurotische krassen van een kraai. Ik keer met aandacht terug naar mijn ademhaling en laat me afleiden door gedachten die komen en gaan. Ik laat ze gaan en keer terug naar het hier en nu. Mijn schouders ontspannen en mijn ademhaling wordt steeds rustiger. Het is het begin van mindful aanwezig zijn. Niet eenvoudig, maar wel heel prettig.
Wat een heerlijk zomers weekend!
