“Ik ben nu 52 en ik heb geen zin meer me nog voor een vijf jaar voor een grote klus aan een nieuwe klant te binden. Dat moet de volgende generatie maar doen. Met de regeling bij onze firma kan ik nu kiezen voor een coach-opleiding en daar maak ik graag gebruik van. Dit vak is slopend”.
Ik dacht dat ik van mijn stoel viel! Zit je te praten met een accountant die 11 jaar jonger, veel gezonder en veel vitaler is, krijg je dat. Dat is nog eens wat: op die leeftijd minder fee-earner en al werken aan je vertrek. In de advocatuur is het meestal zo rond de 57 jaar en dan mag of moet het. Het verhaal gaat dat sommige beroepen zo intensief zijn dat je op den duur op een bepaalde leeftijd helemaal opgebrand bent. Dat zou zeker zo zijn bij beroepen in de ‘professional service firm’ en dan vooral bij partners. We praten dan over advocaten, accountants, fiscalisten en misschien ook wel notarissen. Het gekke is dat je over zoiets eigenlijk niet veel hoort bij schilders, schrijvers, musici en ook minder bij zelfstandige consultants. De accountant vertelde me dat in zijn branche, maar ook in de advocatuur, mensen steeds vroeger zullen gaan uittreden. Hij wist het zeker. Het beroep wordt steeds zwaarder, de stress steeds hoger en het zelfinzicht steeds beter en genuanceerder.
Als we de bekende auteur Gladwell moeten geloven zijn er minstens 10.000 oefenuren nodig om een echte topper te worden. Iets van 10 jaar lang 20 uur per week intensief met iets bezig zijn: viool spelen, pleitnota’s schijven, schilderen, aktes maken, starts en landingen maken met een vliegtuig of jaarrekeningen opstellen. Pas dan ben je echt goed en geef je de klant de maximale waarde voor zijn geld. Daarvoor moest je het echte werk nog leren, zou je kunnen zeggen.
Als dan eens gaan rekenen voor de gemiddelde advocaat, dan beginnen we op zeg maar 25 jarige leeftijd aan de beroepsopleiding, daar komt dan 10 jaar oefenen bij (ik reken de stageperiode ook maar bij de oefentijd), dus vanaf 35 jaar oud zou de gemiddelde advocaat een topper zijn. Ondertussen moet er natuurlijk al verdiend worden voor de dagelijkse boterhammen. We hebben dan – tot de 57 jaar – nog 22 jaar te gaan. In die jaren moet de dagelijkse boterhammen verdiend worden en gespaard worden voor diezelfde boterhammen voor daarna (voor zolang dat duurt). Ook nog voor een leuk bedragje mee voor de tropenjaren en het lijden. Da’s best kort.
Tegenwerpingen als dat de maatschappelijke discussie juist gaat over langer werken, dat zelfinzicht en spiritualiteit ook zonder veel materie kan, leveren een meewarige blik op. Ik begrijp iets niet. Overgestapt op grovere argumenten zoals “wat te denken van meer personeel aannemen zodat je zelf minder gestrest raakt”. Zoiets had ik wel eens gelezen als oplossing voor de wachtlijsten in de gezondheidszorg … Dat zou toch een foute redering zijn. Dan hebben we natuurlijk ook nog het argument dat er in een relatief korte tijd wel heel geld verdiend moet worden en overgehouden moet worden. Dat zou de tarieven wellicht opdrijven.
Of ik zelf wel eens gedacht had mijn leven anders in te richten op mijn leeftijd. Nou uhhh, ja maar … dit en dat. Of wellicht dat ik iets aan mijn tarieven zou moeten doen zodat ik eerder … Nou uhhh, ja maar … dit en dat. En als ik mijn toekomst nu eens anders zou visualiseren, zou ik daar andere inzichten aan kunnen ontlenen misschien? Nou uhhh, ja maar … dit en dat. Het coachen was begonnen voor dat ik het in de gaten had. Stof om na te denken in de auto op de terugweg. Om eens op de bank met mijn echtgenote over te praten. Zij was het er mee eens, het kan wel anders, advocaten doen het beter. Ze vond me eigenlijk ook wel een type voor coach, en ik had nu toch ook stof tot nadenken.
Dat was de druppel. Ik stormde naar boven, pakte mijn Fender Stratocaster – mijn jongensdroom sinds Hank B. Marvin van The Shadow – en speelde iets te hard de beste solo van mijn leven ooit. Ik coach? Geef mij maar tropenjaren!
