Alle begin is moeilijk. Een doel dat eerst onbereikbaar leek, blijk je met kennis, doorzettingsvermogen en steun te kunnen realiseren. Steun, vooral dat. Voor een student met een vluchtelingachtergrond is dat onmisbaar. Een nieuw begin vergt veel van ons. Het gevoel dat je er niet alleen voor staat, speelt in die onzekere situatie een grote rol.
In september begin ik aan de studie rechten aan de Universiteit Leiden, een van de oudste universiteiten van Nederland. De keuze voor deze studie heb ik al jaren geleden gemaakt. Niet om de aantrekkingskracht van de toga als symbool voor het juridisch beroep, maar vanwege de inhoud. Het rechtssysteem raakt ons dagelijks leven. Het is een deel van de maatschappij, een deel waarvan ik op een zeker moment wilde weten hoe het nu precies in elkaar zit.
Eerst was de gedachte aan de studie een droom, want ik ben een afgestudeerde tolk, en niet meer een twintiger. Maar aan een verloren kans wilde ik niet eens denken. Toen ik vorig jaar aan de slag ging bij Concorde Group, begon mijn droom tastbaar te worden. Ik voer namelijk opdrachten uit van het Ministerie van Justitie, de Politie en de Raad voor Rechtsbijstand. Ik bezoek vaak advocatenkantoren. Soms moet ik tolken bij de rechtbank. Dat gaf me een beeld van het juridisch beroep, en ik kon me goed voorstellen dat ik naast mijn werk ook weer zou studeren.
Dan was er nog de moeilijke weg van de droom naar de werkelijkheid. Ik herinnerde me hoe ik, jaren geleden, toen ik van het UAF hoorde, meteen een brief schreef. Ik werd gekweld door twijfels en angst, maar ik had ook een goede hoop dat alles goed zou komen. Het UAF heeft me toen bij mijn studie gesteund. Maar het UAF doet nog veel meer. De organisatie heeft namelijk een stevig netwerk en veel contacten die hoogopgeleide vluchtelingen kunnen benutten als ze een baan of stageplek zoeken. Nu klopte ik dus opnieuw bij het UAF aan voor steun. De uitkomst kent u al: ik ga weer studeren.
In de toekomst wil ik naast mijn werk als tolk ook stage lopen bij een advocatenkantoor of een notariskantoor. Zo hoop ik mijn kansen het beste te benutten, al ben ik 38 jaar, al heb ik werk en een gezin. Voor veel andere vluchtelingstudenten geldt hetzelfde als voor mij: we geven onze droom nooit op.
Sewa Efendieva
(vluchtte in 1999 vanuit Azerbeidjan naar Nederland)
