Maandagochtend 15 september 2008, een ochtend zoals alle ochtenden op Curaçao: om half 7 gaat de wekker in een door de airco gekoelde slaapkamer, kop thee en wat fruit en nog even snel het Nederlandse Journaal kijken op BVN: “Een grote Amerikaanse zakenbank heeft uitstel van betaling aangevraagd. De bank balanceert op het randje van de afgrond. Er moet een koper komen, anders gaat de bank failliet!
In mijn zwarte cabrio met – ongewild – iets meer gaten in het dak dan goed is voor een canvasdak in het regenseizoen, rijd ik eerst langs kantoor om de rol en de rolberichten van die week op te halen en vervolgens rijd ik met de nieuwe student stagiaire naar het Gerecht voor de rolzitting. Na anderhalf uur processtukken te hebben uitgewisseld en enkele keren uitstel te hebben verzocht, lopen we terug naar de auto. De zon staat hoog aan de hemel, het is pak ’m beet 32 graden en de plaatselijke choller staat met een emmertje zeewater enthousiast mijn auto te wassen. Of ‘ie daar een guldentje voor kan krijgen, want hij heeft er netjes op gepast!
Terug op kantoor pak ik een kop koffie en een fles water uit de ijskast, leg ik aan de student stagiaire nog even kort uit wat daar tijdens de rolzitting allemaal gebeurde en ga achter mijn bureau verder met een overname waar wij op dat moment over adviseren.’s Middags werk ik aan de afwikkeling van enkele lopende faillissementen: briefje aan de rechter-commissaris, telefoontje van een verontruste schuldeiser en de laatste hand gelegd aan een faillissementsverslag.
Het regenseizoen was als alle voorgaande regenseizoenen: regenachtig en nat, veel muggen en van enige financiële crisis, bankencrisis of economische crisis was op Curaçao niets te merken. Kortom, een tropisch eiland, zoals een tropisch eiland bedoeld is.
Bijna vijf maanden na de val van de Amerikaanse zakenbank (het regenseizoen is inmiddels voorbij) en het dominospel is nog in volle gang. Het gonst al wat langer in de Curaçaose wandelgangen, e-mails en telefoontjes van Amerikaanse en Engelse schuldeisers, Nederlandse advocaten die willen weten wat de stand van zaken is op Curaçao. En dan uiteindelijk ontkomt ook Curaçao niet aan de gevolgen van de financiële crisis: de vestiging van de Amerikaanse zakenbank op Curaçao kan niet langer aan haar betalingsverplichtingen voldoen en wordt failliet verklaard.
Ons kantoor krijgt het curatorschap en ik mag in mijn zwarte cabrio met een van de inmiddels nieuwe -student stagiaires de administratie in veiligheid brengen. Het kantoor van de zakenbank op Curaçao is om en nabij de 20m2, telt twee laptops, één server met verbindingen naar de hoofdkantoren in New York en Londen, een balans met aan de debetzijde een vordering van ruim USD 6 miljard en aan de creditzijde vorderingen van in totaal USD 5,5 miljarden de hele administratie paste met wat duw en trekwerk op de achterbank van auto: het grootste faillissement uit de geschiedenis?!
Tot dan toe was mijn leven overzichtelijk, mijn praktijk bestond uit een diversiteit aan ondernemings -en faillissementsrecht met her en der een huur- en arbeidszaak, zo één keer per week met de tweemotorige luchtvaartmaatschappij Divi Divi op en neer naar ons kantoor op Bonaire voor een rolzitting, op vrijdagmiddag een koude Polar bij de snèk en in ’t weekend kite surfen bij St. Jorisbaai.
17 september 2012, de verscheidenheid aan zaken is vervangen door één faillissement en de Divi Divi vluchten naar Bonaire hebben plaatsgemaakt voor de intercontinentale KLM vluchten naar Amsterdam, New York, Londen en Hong Kong. Het grootste faillissement uit de geschiedenis haalt wereldwijd en nog dagelijks de internationale pers. De miljarden-fees, de rechtszaken en vervolgens de schikkingen, de uitkeringen aan schuldeisers, alles is groot, groter, groots(t)! Niets in deze zaak is normaal en zelfs voor de meest doorgewinterde adviseurs zijn de vele en complexe kwesties nieuw, al was het maar door de omvang.
Het was een leven uit koffers, een leven in 12 tijdszones, maar ook dat is het werk van een curator in de tropen…
