“Bij het schrijven van deze bijdrage zitten we inmiddels alweer een week in de gedeeltelijke lockdown. Voor mij is er niet veel veranderd sinds de eerste (intelligente) lockdown die in maart van dit jaar werd afgekondigd. Nog steeds werk ik vanuit huis en nog steeds kan ik daardoor extra genieten van de weinige momenten ‘buiten’. Inmiddels ben ik gewend aan het thuiswerken en heb ik mijn ritme weten te vinden, en dat voor iemand die voorheen al gruwelde bij het idee om een weekend thuis te moeten zitten, laat staan maanden. Afin, dit toont weer aan dat alles uiteindelijk went. Het nieuwe ‘normaal’.
Stilte
Ik werk nu ongeveer iets meer dan twee jaar voor het Koninklijk Concertgebouw, waar ik mij voornamelijk bezighoud met het opstellen en beoordelen van artiestencontracten. Ons motto is ‘never a dull moment’ en dat klopt ook. In de afgelopen jaren heb ik fantastische orkesten zien optreden en grote evenementen georganiseerd zien worden. Ik zie met hoeveel passie mijn collega’s te werk gaan en hoe de artiesten elke avond het publiek vermaken, jong en oud. Een wereld die bruist en leeft. Des te harder kwam de klap aan toen het Concertgebouw moest sluiten in maart. Geen concerten, alleen stilte. En dat voor een gebouw waarvan de Grote Zaal wereldwijd wordt geroemd om de akoestiek. Tel daarbij op dat het Concertgebouw 95 procent van zijn inkomsten zelf genereert, dan wordt ook de omvang van de klap ineens voelbaar.
Force majeure
De eerste week na de lockdown leefde ik een roes, een soort van rouwproces. De gehele periode van de lockdown stond in het teken van contracten ontbinden, letterlijk en figuurlijk afscheid nemen van concerten en van grootse plannen. De afhandeling van de contracten ging redelijk vlot, door een beroep op overmacht, oftewel ‘force majeure’. Zo gebruik je deze bepaling hoogstens een keer per jaar en zo gebruik je het nagenoeg elke dag.
Aangepaste concerten
Deze periode zijn we niet bij de pakken gaan neerzitten. We zijn snel geswitcht naar online concerten. Zo zijn we het project ‘Empty Sessions’ gestart, een digitaal concert waaraan bekende musici hebben meegedaan. Toen vanaf juni de maatregelen stap voor stap werden versoepeld, was het voor ons weer mogelijk om op beperkte schaal concerten te organiseren in de welbekende 1,5 meter setting. Artiesten, die door de crisis hard zijn geraakt, kregen weer de mogelijkheid om op te treden.
De pandemie heeft een dynamische uitwerking op contracten. Omdat we niet weten hoe lang zij gaat duren, is het streven tijdens contractonderhandelingen meer dan ooit het creëren van zekerheid voor alle partijen. Laat dat laatste nou net iets zijn waar geen pijl op te trekken is. Dat werd pijnlijk duidelijk toen we ineens met codes en daaraan gekoppelde quarantaineverplichtingen werden geconfronteerd, waardoor we – in overleg met de artiesten – aanvankelijk een aantal concerten moesten annuleren. Ook de nieuwe gedeeltelijke lockdown zorgt voor zorgelijke situaties. We hebben de concerten voor de komende vier weken in ieder geval moeten annuleren danwel drastisch moeten aanpassen (geen publiek/wederom digitaal).
Universiteit Leiden
Het thuiswerken heeft sinds medio september 2020 een andere wending gekregen doordat ik in deeltijd voor de Universiteit Leiden ben gaan werken als mastercoördinator civiel recht/docente civiel recht. Een nieuwe baan is altijd spannend en vanuit je woonkamer beginnen extra spannend! Ik heb een paar collega’s live mogen ontmoeten en een aantal via Teams. Juist op dit soort momenten mis ik het fysieke contact, dat niet te vervangen is door Zoom of Teams.
Kaalslag
Voor nu wil ik even niet aan de toekomst denken. Als deze pandemie mij een ding heeft geleerd, dan is het niet vooruitdenken. Dat neemt niet weg dat ik mij zorgen maak om de dreigende kaalslag in de culturele sector. De schade is niet te overzien. Maar ik heb ook gezien hoe veerkrachtig deze sector is, zodat ik ervan overtuigd ben dat dit goed zal komen, want ‘the show must go on’.”
