Volgend jaar is er alweer voor het tiende jaar een IE-diner, en volgens organisator DeLex mogen de lakschoenen alvast wel uit het vet worden gehaald en de black tie van zolder. Het dreigt een groot feest te worden.
Het negende, op donderdag 28 januari, zoals altijd in de Industrieele Groote Club te Amsterdam, was dat zoals gebruikelijk ook: een warm bad tussen zo’n 100 van het Intellectuele Eigendom bezeten juristen. Mr. was uiteraard aanwezig op het eerste diner in 2008, en deed daar destijds ook verslag van.
Dat nog eens overlezend concluderen wij dat er in de wereld van het IE niet veel verandert. Het IE-diner wordt als vanouds bevolkt door de ‘usual suspects’: 50- en 60-plussers die hun sporen allang verdiend hebben én door veel jongere IE-ers voor wie dit jaarlijkse festijn als een mooi uitje wordt gezien.
Onveranderlijk en eveneens een mooie traditie is dat een aantal sprekers hun licht laat schijnen over een actueel onderwerp, of juist een niet actueel, maar wel heel geestig onderwerp. De gemiddelde IE-er is nogal een fijnslijper, dus als er dan iemand uit de krochten van deze mandarijnenwetenschap een nieuw en obscuur weetje opduikt, dan is succes welhaast verzekerd. Kortom, het is een avond die qua inhoud volstrekt onbegrijpelijk is voor de niet IE-jurist, maar daarom niet minder gezellig.
En even onvermijdelijk is dat het laatste woord voor de Leidse hoogleraar advocaat Dirk Visser is. Vorig jaar had Visser de gelegenheid aangegrepen om trots bekend te maken dat vanaf nu ook het IE zijn eigen specialisatievereniging heeft: de VIEPA.
Maar nu, één jaar verder, moest Visser (“in alle nederigheid”) bekennen dat de VIEPA niet zo’n vlucht had genomen dan waar op gehoopt was. Hij schatte dat van de 100 aanwezigen bij het diner er misschien maar 20 lid waren van deze club en dat was toch jammer, zo constateerde Visser die er bij allen op aandrong nogmaals het lidmaatschap te overwegen. Zeker omdat de Advocatenorde op afzienbare tijd het lidmaatschap van een dergelijke specialisatievereniging wel eens verplicht zou kunnen gaan stellen als keurmerk van kwaliteit, of als basis voor mogelijke vrijstelling van de verplichting een minimaal aantal PO-punten te halen.
In de wandelgangen van het diner viel echter nogal wat gemor te horen. Sommige kantoren blijken en bloc te hebben gekozen om geen lid te worden van de VIEPA. “Ik krijg er echt geen extra klanten door en als ik zie wie er allemaal toegelaten worden als lid, dan ben ik niet overtuigd dat er echt een goed wordt gefilterd op vakbekwaamheid”, zo viel te horen.
IE-advocaten worden actief door de VIEPA benaderd om lid te worden. En terwijl de ballotage voor beginners wel duidelijk is, blijken gevorderde IE-ers vrij arbitraal te worden geaccepteerd. Terwijl de één braaf alle IE-gerelateerde uren overlegt aan het bestuur, volstaat de ander met een simpel briefje: “Amice, u kent me toch!”
