De rechtbank Oost-Brabant oordeelt dat de verplichtingen van een verkrijger bij een overgang van onderneming met betrekking tot pensioenindexaties niet zo ver gaan (artikel 7:663 BW) dat de verkrijger de indexaties na uitdiensttreding moet financieren, tenzij dit expliciet is overeengekomen in de pensioenovereenkomst of uitvoeringsovereenkomst (ECLI:NL:RBOBR:2025:4581). De rechtbank geeft wel aan dat normen van goed werkgeverschap, zoals afgeleid uit artikel 7:611 BW en artikel 6:248 BW, kunnen doorwerken na beëindiging van de arbeidsovereenkomst. En daarom oordeelt de rechtbank dat de verkrijger, door de indexatieregeling te beëindigen zonder juist te informeren en passende voorzieningen te treffen, in strijd heeft gehandeld met nawerkend goed werkgeverschap. Dit leidt tot de verplichting voor de verkrijger om een passende voorziening te treffen die het ontnomen indexatieperspectief van eiser compenseert.
Feiten
De werknemer trad in 1984 in dienst van de rechtsvoorganger van werkgever. Omdat de rechtsvoorganger onderdeel was van een groot concern en uit dien hoofde aangesloten bij een Ondernemingspensioenfonds kon de pensioenregeling van de werknemer daar niet worden voortgezet, aangezien het onderdeel van het concern waar de werknemer werkte werd verkocht aan de werkgever. De pensioenovereenkomst werd vervolgens door de werkgever ondergebracht bij een verzekeraar. Er werd een voorwaardelijke indexering overeengekomen, gelijk aan die welke het Ondernemingspensioenfonds zou toepassen. In 2011 trad de werknemer uit dienst en even later ging zijn pensioen in. In 2012 liep echter de uitvoeringsovereenkomst tussen de werkgever en verzekeraar en werd de werknemer geïnformeerd dat zijn pensioen niet meer zou worden geïndexeerd voor de toekomst.
Oordeel
De rechtbank oordeelt als volgt.
Het gaat om de indexatie ná het einde van het dienstverband. Tijdens het dienstverband was afgesproken dat de opbouw gelijk zou moeten blijven, maar dat dat ook zo zou moeten zijn na het einde van het dienstverband was geen onderdeel van de afspraken. De werknemer vorderde echter dat de werkgever voor de financiering van de indexatie na einde dienstverband diende te zorgen.
Daarbij is tevens van belang dat een voorwaardelijke indexatieregeling waarbij eventuele indexatie afhankelijk is van besluitvorming van die pensioenuitvoerder, geen werkgeversverplichting is in de zin van artikel 7:663 BW, zoals ook werd geoordeeld door de Hoge Raad en het verwijzingshof in de Euronext-zaak; de werkgever heeft immers zelf geen indexatieverplichting, maar brengt de voorwaardelijk indexatieregeling onder bij een uitvoerder.
De werknemer vorderde, indien niet tot toewijzing van de vordering tot financiering kon worden gekomen, dat hem een door de rechter te bepalen schadevergoeding toekomt. Die vordering wordt wel toegewezen. De rechter oordeelde daarover dat (voorwaardelijke) toeslagbepalingen sinds de invoering van de Pensioenwet onder de pensioenovereenkomst vallen. Dit betekent dat toeslagbepalingen arbeidsvoorwaarden zijn geworden en dus niet zomaar eenzijdig door een werkgever gewijzigd kunnen worden, onder verwijzing naar het Stoof/Mammoet arrest. Echter, voor gepensioneerden, zoals de werknemer, geldt een ander juridisch kader dan voor actieve werknemers, omdat de arbeidsovereenkomst al is geëindigd en artikel 7:611 BW (en daarmee de criteria Stoof/Mammoet) niet meer rechtstreeks geldt. Normen van goed werkgeverschap kunnen echter wel nawerken via de algemene beginselen van redelijkheid en billijkheid (artikel 6:248 BW) en het vertrouwensbeginsel. Op die basis oordeelde de rechter dan ook dat het de werkgever niet was toegestaan om de indexatieregeling te beëindigen zonder juist te informeren en een passende voorziening te treffen. Er was hier sprake van nawerkend goed werkgeverschap.
