Het staat me nog zo goed bij, de eerste informatiebijeenkomst die ik bijwoonde over de studie Nederlands recht. Voor de klas stond een studente die trachtte de vwo-leerlingen voor de studie te interesseren. ‘Hier voor mij liggen wat boeken die je binnen tien weken tot je moet nemen en op het tentamen moet kunnen reproduceren. Blader er gerust in en ondertussen laat ik paar voorbeeldtentamens rondgaan ter illustratie van wat je te wachten staat’. Twee wellicht de dikste boeken die ik ooit heb gezien sprongen mij meteen in het oog. Het was de Nederlandse wetgeving, gebundeld in paar duizend bladzijden.
Ik probeerde er een stukje uit te lezen maar ik werd vrijwel meteen geconfronteerd met het (voor mijn gevoel) lettertype zes. Wat ik nou eigenlijk gelezen had, begreep ik ook niet zo goed. De tentamens waren overigens nog schrikwekkender, nu ik in eerste instantie moeite had met het begrijpen van de vraag die werd gesteld. ‘Het jargon is een taal apart’, hoorde ik op het achtergrond. Zo enthousiast als ik naar binnen ging, zo teleurgesteld verliet ik het klaslokaal.
Vier jaar later, als masterstudent strafrecht, zit ik in toga, naast de rechter aandachtig naar het pleidooi van de raadsman te luisteren. Al voordat hij zijn zin afmaakt, begrijp ik waar hij naartoe wil. Ik voel mij een echte jurist en dat voelt goed. Ik ben trots op mijzelf en waar ik nu sta. Die onzekerheden die ik ooit als meisje had, zijn verdwenen. De ingrediënten voor hetgeen ik heb bereikt? Een doel voor ogen hebben, motivatie, doorzettingsvermogen en ouders die mij altijd hebben gesteund en in mij hebben geloofd. En last but not least, het UAF, die mij geholpen heeft bij het vinden van een uitstekende stageplek. Bij het realiseren van mijn doel is mijn tactiek altijd geweest alles in stapjes te doen om zo het grote geheel, de weg naar mijn doel, beter te overzien.
Hoewel mijn carrièretoekomst nog helemaal open ligt, weet ik één ding zeker: de toga wens ik als mijn vaste outfit te behouden. Ondanks dat ik nog moet afstuderen en ervan bewust ben dat de banen niet voor het oprapen liggen, blijf ik positief. Door mijn allochtone achtergrond zal ik mij altijd net iets meer moeten bewijzen, maar aan motivatie en doorzettingsvermogen zal het mij in ieder geval nooit ontbreken. En dat is in de optiek van de meeste werkgevers dé formule naar een droomcarrière.
Erna Suman
(vluchtte in 1999 vanuit voormalig Joegoslavië naar Nederland)
