Voor een bewonderaar van het Amerikaanse Hooggerechtshof is het lopende benoemingsproces van Brett Kavanaugh om de plaats van Anthony Kennedy op te vullen geen verheffende vertoning. Op de valreep werd Kavanaugh door verschillende vrouwen publiekelijk beticht van aanranding.
Vorige week waren de hoorzittingen met Christine Blasey, die Kavanaugh beschuldigde haar gedurende hun middelbare-schooltijd te hebben aangerand, en het weerwoord van Kavanaugh, die in alle toonaarden ― vooral de extreem luide ― ontkende. Kavanaugh is nu officieel voorgedragen door de justitiecommissie voor benoeming in de Senaat. Echter, voor de stemming daarover plaats kan vinden moet eerst een kort FBI-onderzoek worden voltooid om de beschuldigingen van Blasey en mogelijk twee andere vrouwen nader te onderzoeken. Zowel Blasey als Kavanaugh zijn ondertussen bedreigd en ondergedoken. Kavanaugh is niet meer zeker van zijn benoeming, maar er is een gerede kans dat hij na het FBI-onderzoek toch gewoon wordt benoemd. Het is helemaal niet uitgesloten dat het beperkte FBI-onderzoek geen doorslaggevende informatie zal opleveren. De getuigenissen van Blasey en Kavanaugh zullen dan tegenover elkaar blijven staan ― he said, she said ― en de Republikeinse meerderheid in de Senaat zal Kavanaugh alsnog installeren in het Hooggerechtshof. Niettemin zou een dergelijke benoeming een heel slecht besluit zijn.
Om te beginnen moeten we de hoorzittingen in de juiste context plaatsen. Hoewel er allerlei elementen van een rechtszaak in het proces zijn gekropen ― ondervraging door een openbaar aanklager, maatstaven als ‘innocent until proven guilty’ ― ging het hier toch gewoon om een sollicitatiegesprek en een antecedentenonderzoek. De vraag die beantwoord moet worden is niet of Kavanaugh veroordeeld moet worden voor iets dat hij jaren geleden zou hebben gedaan, maar of hij de juiste persoon is om levenslang aangesteld te worden in een publieke functie. Een dergelijke afweging moet uiteraard niet lichtvaardig gemaakt worden louter op basis van geruchten en verdachtmakingen. Echter, als een aantal vrouwen publiek serieuze beschuldigingen uiten over grensoverschrijdend gedrag, dan zou dat ― zeker in het me too tijdperk ― toch een goede reden kunnen zijn om een andere kandidaat te overwegen. Er zijn in de Verenigde Staten genoeg andere juristen die Hogerechter willen worden en die aan het conservatieve profiel van de Republikeinse Partij voldoen. Kavanaugh werd door Trump gekozen uit een lijst van maar liefst 25 geschikte kandidaten van de conservatieve Federalist Society — een rechtse lobbygroep gefinancierd door de gebroeders Koch, de Mellon- en de Mercer familie om zo veel mogelijk aartsconservatieve rechters te benoemen in alle lagen van de rechterlijke macht. Daarmee zijn er nog 24 van die kandidaten over. Ook is er nog voldoende tijd om een andere kandidaat te benoemen vóór de tussentijdse verkiezingen, een deadline omdat die een einde zou kunnen maken aan de Republikeinse meerderheid in de Senaat.
Kavanaughs pogingen om zich te verweren tegen mensen die hem beschuldigen van overmatig drankgebruik en grensoverschrijdend gedrag brengen daarnaast allerlei kwalijke karaktertrekken in hem naar voren. Zo blijkt uit de fact checking van de New York Times dat er allerlei inconsistenties zitten in zijn verklaringen. In zijn getuigenis suggereert Kavanaugh bijvoorbeeld dat 4 getuigen die bij het feestje aanwezig zouden zijn geweest waar Blasey zou zijn aangerand ontkennen dat dat feestje ooit heeft plaatsgevonden. Dat is een tamelijk misleidende weergave van de feiten. Ten eerste was hij zelf een van die 4 ontkennende getuigen. Daarnaast hebben de drie andere getuigen niet ontkent dat een dergelijk feestje heeft plaatsgevonden, maar dat ze het feestje dat Blasey beschrijft niet kunnen herinneren. Een van die getuigen heeft daar bovendien aan toegevoegd dat ze niettemin het relaas van Blasey voor waar houdt. Voor een rechter is dat een behoorlijk slordige weergave van de feiten. Kavanaugh stelt daarnaast dat hij Blasey helemaal niet kent, maar Blasey blijkt enkele maanden met Chris Garrett te zijn uitgegaan, een van Kavanaughs vrienden in die tijd en een naam die vershillende keren op zijn kalender voorkomt.
Kavanaugh had zich in het benoemingsproces gepresenteerd als een hardwerkende student die wel eens bier dronk en naar feestjes ging, maar die toch vooral studeerde, werkte, sportte en naar de kerk ging. Hij was tot ver in zijn studententijd maagd gebleven. Uit contemporaine jaarboeken en kalenders komt echter een heel ander beeld naar voren. Daarin pocht Kavanaugh over een Devil’s Triangle, slang voor seks tussen twee mannen en een vrouw, over de ralph club, letterlijk ‘de braakclub,’ en over boofing, het anaal injecteren van alcohol. In de ondervraging tijdens de hoorzitting gaf Kavanaugh onschuldige, ridicule betekenissen aan deze slang terminologie.
Erger nog dan de loopjes met de feiten zijn Kavanaughs woede-uitbarstingen tijdens zijn verhoor en de beschuldiging aan de Democratische senatoren dat ze een politieke hit job tegen hem op touw hebben gezet om wraak te nemen voor de Clintons. Dat is een verwijzing naar zijn rol in de Whitewater Investigation een onderzoek naar een vastgoedaffaire van Bill Clinton onder leiding van Ken Starr in de jaren negentig. Dit is het onderzoek waar de befaamde Monica Lewinsky affaire onderdeel van was. Kavanaugh was betrokken bij dat onderzoek en stond daarin de meest agressieve ondervragingsmethoden voor. President Clinton verdiende geen enkele clementie stelde Kavanaugh destijds in een memo. Clinton’s vunzige gedrag moest in detail in de openbaarheid worden gebracht. Clinton moest volgens Kavanaugh worden gedwongen om in het openbaar vragen te beantwoorden als: “If Monica Lewinsky says that you ejaculated into her mouth on two occasions in the Oval Office area, would she be lying?” Het onderzoek liep uit op een lichtzinnige Impeachment procedure die uiteindelijk strandde in de Senaat. Dat Kavanaugh de wereld ziet als een manicheïstische partijpolitieke strijd is uiteraard geen aanbeveling voor een aanstelling in het Hooggerechtshof. Hoe kan een rechter boven de partijen staan als hij kennelijk overtuigd is dat een van die partijen actief tegen hem samenzweert.
Daarmee rest de vraag waarom Kavanaugh nog steeds de kandidaat is voor het hooggerechtshof? Verschillende suggesties doen de ronde. Kavanaugh komt uit dezelfde gepriviligieerde, rijke, blanke wereld als Trump en veel Senatoren. De kwestie die hier aan de orde is, is het zogenoemde ‘white male privilege,’ het idee dat de wereld toebehoort aan rijke, blanke mannen en dat vrouwen, minderheden en arme sloebers hun mond moeten houden en hun plaats moeten kennen. Met de benoeming van Kavanaugh zou dan vooral gericht zijn op het behalen van een symbolische overwinning op al die minderheden die hun rechten opeisen. Anderen stellen dat Kavanaugh vooral essentieel is voor het behoud van de christelijke achterban van Trump. Kavanaugh moet in het Supreme Court een einde gaan maken aan abortus. Als dat mislukt zou een cruciaal deel van de electorale basis van de Republikeinse partij wel eens gedesillusioneerd kunnen raken met Trump. Tot slot, is Kavanaugh een voorstander van het idee dat presidenten gedurende hun ambtsperiode niet vervolgd dienen te worden. Hij publiceerde daar, na zijn ervaringen in het Witte Huis van George W. Bush, zelfs een artikel over in de Minnesota Law Review. Misschien is Trump wel zo gesteld op Kavanaugh omdat hij hem ziet als een verzekeringspolis tegen mogelijke latere vervolging. Alleen dit laatste voordeel is uniek voor Kavanaugh en zou verdwijnen als niet Kavanaugh maar een ander conservatieve rechter wordt benoemd tot het Hogggerechtshof.
