Meeste moeilijke scheidingen zijn géén ‘vechtscheiding’
Het gemakzuchtige cliché ‘waar twee vechten, hebben twee schuld’ is niet van toepassing op de meeste scheidingen waarna jarenlange onenigheid over de kinderen bestaat. In werkelijkheid zijn het meestal relaties waarin één twistzieke ouder de kinderen inzet als wapen om er de andere ouder mee te treffen waar het het meest pijn doet, nl. in zijn liefde voor de kinderen. In veel gevallen zijn de kinderen en de beschermende ouder niet alleen het slachtoffer van de gestoorde ouder, maar ook van de instanties die zich door de twistzieke ouder op sleeptouw hebben laten nemen. Familierechters laten zich op hun beurt weer door deze instanties informeren, om vervolgens hun beslissingen hierop te baseren. De cirkel is rond, met alle schadelijke gevolgen van dien. Dit is de conclusie van Jan Storms, auteur van het boek ‘Destructieve relaties op de schop’, waarvan eind juni 2014 de negende druk in een herwerkte uitgave verschijnt.
In werkelijkheid ontbreekt de deugdelijke grondslag, die het uitgangspunt zou moeten zijn, aan deze gerechtelijke uitspraken. Noodzakelijk is een hervorming van de grondslagen, zoals ook Prof. Arnold Heertje in zijn boek ‘Economie’ dat in mei 2014 verscheen betoogt.
De werkelijke cijfers spreken voor zich
Door expliciet niet aan waarheidsvinding en gedegen feitenonderzoek te doen ontstaat deze schadelijke vicieuze cirkel die leidt tot veel schade bij kinderen en de in Nederland de laatste jaren zo gevreesde ‘gezinsdrama’s.
Al in 2009 schreef het Nederlands Jeugdinstituut in “Berichten van ex-partners”: “De gedachte is vaak dat dergelijke vermoedens [van (seksuele) kindermishandeling ] een onderdeel zijn van het conflict tussen de ex-partners en dat de ene ouder erop uit is om de andere zwart te maken. Uit binnen- en buitenlandse literatuur blijkt echter dat het relatief weinig voorkomt dat ouders bij een meldpunt opzettelijk een valse melding doen over hun ex-partner. Zo blijkt uit Amerikaans onderzoek dat in ongeveer tweederde van de vermoedens het kind werkelijk mishandeld werd. En in de meeste andere gevallen was er geen valse beschuldiging, maar zag de partner signalen die terecht aanleiding waren voor zorgen (Faller, 2000). Uit Australisch onderzoek blijkt dat slechts 9 procent van de beschuldigingen in het kader van gezags- en omgangsgeschillen onwaar is (Spruijt en anderen, 2002). Dat percentage wordt bevestigd door ander onderzoek en rapportages van de kinderbescherming in Nederland en andere landen (Spruijt en anderen, 2002).”
Sleutelrol familierechters
Storms stelt dan ook terecht dat de familierechters een sleutelrol spelen. Zij moeten ervan doordrongen zijn dat de jeugdbeschermers ondeskundig zijn op dit gebied en dat hun rapporten meestal tot stand zijn gekomen op aansturen van een handig manipulerende ouder die zij niet doorzien. Wanneer de verhalen van de ouders en de kinderen – zo ver uiteen lopen dat zij onmogelijk tegelijkertijd waar kunnen zijn, dan is er meestal bij één ouder – en in een enkel geval bij beide – sprake van een stoornis. Het vaststellen van het relevante feitencomplex, van de materiële waarheid en passend deugdelijk psychologisch onderzoek zijn dan aangewezen. Wanneer dit wordt nagelaten, zoals nu nog meestal gebeurt, dan zijn verkeerde beslissingen ten koste van kinderen de trieste norm.
Waarheidsvinding en psychologisch onderzoek noodzakelijk
De deskundigen hebben de taak en de verantwoordelijkheid om het volledige feitencomplex in kaart te brengen, middels een gedegen feitenonderzoek, deugdelijke veiligheidstaxatie, deugdelijke risicotaxatie, gesprekken met relevante intimi en forensisch psychologisch onderzoek volgens de actuele internationale wetenschappelijke standaard. Hier zet Veilige Haven zich voor in.
Kom op voor de rechten van kinderen in Nederland!
Veilige Haven www.veilige-haven.com
