Tussen 2016 en 2021 vertegenwoordigde u nabestaanden van de Molukse gijzelnemers die in 1977 omkwamen tijdens de treinkaping bij de Punt. Wanneer wist u: ‘hier zit een boek in’?
“Meteen bij de eerste zitting, op de vraag van de rechter wat mijn cliënte met de zaak wilde bereiken, antwoordde zij: “Ik wil de waarheid”. Zowel de vraag als het antwoord waren prachtig.”
Wat gaat u gemakkelijker af: bijdragen leveren aan de juridische vakliteratuur of schrijven voor een breder publiek?
“Schrijven voor een breder publiek.”
Uw carrière als advocaat is een aaneenschakeling van beladen zaken: u stond nabestaanden bij van de slachtoffers van onder meer Srebrenica, het Argentijnse Videla-regime en de treinkaping bij de Punt. Verlangt u weleens naar wat luchtigheid?
“Die luchtigheid, die zit ook in deze zaken. Ook al duren ze lang en gaan ze over moeilijke onderwerpen, zolang je met mensen werkt zijn er altijd luchtig momenten.”
Naast advocaat bent u hoogleraar War Reparations aan de UvA. Als studenten van uw colleges één boodschap in hun hoofd moeten knopen, welke is dat dan?
“Dat de feiten er vaak meer toe doen dan het recht.”
In het AD hekelde u de soms exorbitante bedragen die omgaan in de advocatuur. “Bezopen”, noemde u de tarieven, “bijna onsmakelijk”. Is daar iets aan te doen?
“We zouden toe moeten naar vaste tarieven, ofwel per uur, ofwel per zaak. Dat het geheel in de handen van een advocaat ligt om zijn tarief te bepalen, daar moeten we van af.”
Zitten er nog meer boeken in het vat?
“Jazeker. Dit is me heel goed bevallen. Maar niet over mijn werk. Dit is het eerste en enige boek dat ik over mijn werk schrijf.”
Heeft u een lichtend voorbeeld als jurist?
“Britta Böhler was voor mij op kantoor een absoluut voorbeeld, principieel, slim, sterk.”
Welk boek las u het laatst?
“The Reluctant Fundamentalist van Mohsin Hamid, lees ik voor de zoveelste keer. En nu tegelijkertijd The Last White Man, ook van hem.”
Als u het voor het zeggen had…
“Wordt er standaard onderzoek gedaan als er doden vallen tijdens oorlogsgeweld.”
