Afgelopen 1 januari was het zover. De kosten van beleggingen mogen alleen nog maar rechtstreeks aan de beleggende klant in rekening gebracht worden. Weg kick back-vergoedingen, die betaald werden voor het opnemen van een specifiek beleggingsfonds in hun assortiment. Weg ook aanbrengvergoedingen, retourprovisies en plaatsingsvergoedingen. Daarmee weet de belegger sinds 1 januari voor het eerst wat de echte kosten van beleggen zijn. Tot die tijd was een belangrijke deel versleuteld in de beleggingsproducten. Dat kostte rendement.
Het waarom van deze ingreep is eenvoudig. Dit soort provisies kunnen voor ongewenste prikkels zorgen. Kick back-vergoedingen prikkelen om beleggingsproducten in het assortiment op te nemen en de belegger te stimuleren juist het product te kopen met de voor de professional hoogste vergoeding. Aanbrengvergoedingen prikkelen klanten aan te brengen bij de partij met de hoogste vergoeding. En retourprovisies prikkelen meer of anders te beleggen dan in het belang van de belegger. Alle reden dus om dit ongewenst gedrag te voorkomen.
Effect is wel dat de kosten op het eerste gezicht flink stijgen. Want de weggevallen inkomsten die voor de belegger onzichtbaar waren worden natuurlijk wel doorberekend aan de belegger. En die hogere kosten zijn meteen zichtbaar. En leidt dat echt tot betere rendementen? Dat is niet zo zichtbaar.
Een ander effect is dat de markt op dit moment onoverzichtelijk is. Nieuwe tariefstructuur zijn net bekend gemaakt. Maar vergelijken is een klus. Rekent de een alleen transactiekosten, de andere rekent lagere kosten per transactie, maar ook een vaste vergoeding.
Beleggers gaan ongetwijfeld hun knopen tellen. “Waar kan ik tegen de laagste kosten mijn beleggingen doen”. Ze zullen meer en vaker overstappen als het goedkoper kan. Hoe minder kosten, hoe meer er overblijft. Risicoloos. Daarmee zal de concurrentie ongetwijfeld steeds voelbaarder worden. Of het een race to the bottom wordt wat kosten betreft? Je zou het denken…
