Dorien Waasdorp werkt al vele jaren als HR-manager en nam personeel aan voor talloze bedrijven, waaronder grote multinationals. ‘Ik zie regelmatig sollicitanten de fout in gaan. Geen grote sollicitatieblunders hoor, vaak zijn het kleine dingetjes: ze schrijven me in hun motivatie aan met de verkeerde naam of vergeten in hun standaardbrief de bedrijfsnaam aan te passen.’
‘Bij kennismakingsgesprekken krijg ik soms mensen op bezoek die zo zenuwachtig zijn dat het zweet onder hun oksels klotst. Of dat ze een glas water omstoten. Dat is voor ons allebei vervelend, ik probeer hen dan zoveel mogelijk op hun gemak te stellen.’
Digitale misser
Shanti Spalburg-Sewmar is corporate recruiter bij CoolBlue en heeft ook tijdens de coronatijd wat missers meegemaakt. ‘Nu het coronavirus rondgaat, voer ik alle sollicitatiegesprekken digitaal. Toch had een sollicitant de uitnodiging niet goed gelezen en stond om de afgesproken tijd opeens voor mijn neus op ons kantoor.’
‘Ik vroeg: wist je niet dat het gesprek via videobellen zou plaatsvinden? Ze verontschuldigde zich meteen en fietste snel naar huis. Toen hebben we alsnog een gesprek via een videocall gevoerd. Iedereen maakt wel eens een foutje, toch?’
Te veel CSI: Miami
Jesse Geul maakt als adviseur werving en selectie bij de Belastingdienst met de Fiscale Inlichtingen en Opsporingsdienst (FIOD) als zijn klant ook wel eens wat mee. ‘Zelf mag ik als recruiter regelmatig rechercheurs aannemen. Dat komt goed uit, want voor ik recruiter werd, heb ik dat werk zelf een tijd gedaan bij de politie. Ik weet dus wat het inhoudt. Als ik dan een kandidaat krijg die denkt dat hij een goede rechercheur zal zijn omdat hij veel CSI: Miami kijkt, dan weet ik: deze persoon heeft geen goed beeld van de functie.’
