Voor velen is na het behalen van de pensioengerechtigde leeftijd het moment aangebroken om het wat rustiger aan te doen. Zo niet voor Herman Hermans. Na zijn pensionering pakte hij de studie klassieke talen op en plakte daar zelfs nog een proefschrift aan vast aan de vermaarde Universiteit van Oxford (bovenop het doctoraat in de rechten dat hij al in de jaren tachtig behaalde). En dat na een juridische carrière die toch ook al rijk te noemen is: universitair hoofddocent aan de Universiteit van Tilburg, rechter te Arnhem, vicepresident van de gerechtshoven Amsterdam en Arnhem-Leeuwarden en bijzonder hoogleraar rechtspleging in Rotterdam.
Win-win
Daaraan is inmiddels weer een hoofdstuk toegevoegd: tegenwoordig maakt Hermans middelbare scholieren wegwijs in het Latijn en staat hij een paar dagen per week voor de klas. In april behaalde hij zijn diploma aan de Interfacultaire Lerarenopleiding. Een win-winsituatie: volgens de voormalige magistraat is bezig blijven goed voor zijn geestelijke en fysieke welzijn, en tegelijkertijd helpen hij en andere doorwerkenden het lerarentekort enigszins te dempen. Natuurlijk is het leeftijdsverschil groot: “De leerlingen zijn zowat een halve eeuw jonger dan ik ben”, vertelt hij tegenover EenVandaag. Toch wordt dat niet als een kloof ervaren. “Ik heb altijd het idee dat het niet zoveel uitmaakt of een leraar 74 is of 44, want in beide gevallen zijn ze een stuk ouder.”
Caravan?
Nee, achter de geraniums zitten of andere courante invullingen van de oude dag zijn aan hem niet besteed. Dikwijls krijg hij de vraag gesteld waarom hij niet lekker gaat rondtoeren met de caravan. Hermans: “Ik heb geen caravan, maar ik heb ook geen neiging om er een aan te schaffen.”
