Wat de crisis zo boeiend maakt is dat menig dienstverlener zichtbaar moeite doet om in beeld te blijven in zijn netwerk van cliënten en prospects. De ene doet dat origineler dan de ander, maar dat doet er nu even niet toe. Het gaat om de eerzame poging omzet te ontwikkelen.
Ik heb hier eerlijk gezegd pas oog voor sinds ik zelf in beweging ben gekomen. Ik was een beetje lui geworden na al die jaren van vanzelfsprekende voorspoed. Dus meld ik mij op gezette tijden in geschrifte. Denk dus niet dat ik puur voor mijn lol gratis blogs schrijf voor Mr.
Het blad bereikt 27 duizend juristen heb ik onlangs begrepen. Hoe veel van hen zullen het blad ook lezen en met name lezen wat ik daarin schrijf? Ik maak me weinig illusies over de aantallen. Vooral omdat ik op de briljante analyses en ideeën in mijn vijf blogs maar 1 reactie heb ontvangen.
O nee, twee. Want ik werd onlangs gebeld door een advertentieverkoper van Mr. Hij kwam met de heuglijke mededeling dat mijn blog over het Tongzoen-arrest ‘in de redactionele schijnwerpers’ wordt geplaatst. Daarmee bleek hij te doelen op de korte samenvatting van dat blog, die ik op last van de eindredactie heb geleverd.
Dat is grappig: je levert als broodschrijver een gratis bijdrage aan de site en het blad en wordt vervolgens gevraagd of je wilt betalen voor extra aandacht. Zo’n aanbod krijg je niet elke dag en de verkoper was buitengewoon wellevend en vriendelijk. Bovendien was het actietarief maar eenzesde van het eigenlijke tarief. Dus ik beloofde erover na te denken.
Voor het gevraagde bedrag zou er een visitekaartje worden geplaatst in het Unique Exposure Portal (UXP), een combinatie van een gewone advertentiepagina en een webpage met méér informatie. Niet mijn eigen visitekaartje, maar een standaard business card met mijn titel, naam en kantoor in een licht grijze balk. Daaronder op een wit fond een pasfotootje links en de contactgegevens met het logo rechts. Het formaat van het kaartje is ongeveer de helft van mijn perskaart en rijbewijs. Er moeten namelijk nog meer, vrijwel identieke, kaartjes op de pagina.
Volgens de recente sectorvisie van ING moeten advocaten ‘op zoek naar de onderscheidende factor’ willen zij 2025 halen. Waarom zou ik als journalist of tekstschrijver bijgezet willen worden in een mausoleum van advocatenkoppen? Hoe zou ik mijzelf in hemelsnaam kunnen onderscheiden te midden van die anderen? Kortom: hoe ‘unique’ zou mijn ‘exposure’ zijn?
‘Mr. Lex van Almelo – Voor al uw juridische teksten’. Met deze slagzin in de grijze balk zou ik in ieder geval kunnen laten zien dat ik geen advocaat ben. Maar de tekst zou – nog even daargelaten dat ik de belofte niet kan waarmaken – van hetzelfde gehalte zijn als een reclamebord langs de lijn, tussen dat van de plaatselijke slager/partycateraar en ‘Een vloek mist elk doel’.
De advertentieverkoper vond mijn idee van een slagzin zo slecht nog niet. Bovendien had hij met de uitgever besproken dat hij mij op de reeds geboden korting nog een korting van 40 procent kon bieden. ‘We willen u er dolgraag bij hebben.’
Betaal me dan, zei ik. Of biedt het tenminste gratis aan. Maar nee, dat kon niet. Wat natuurlijk ook wel weer te begrijpen is.
Mijn naam staat naast het Mr.-blog, inclusief een link naar mijn website. Voegt de business card daar veel aan toe? Zou ik het gevraagde bedrag investeren in de unique exposure?
De oplettende lezer moet in Mr. kunnen zien of ik het gedaan heb. De eerste die zich met het goede antwoord bij mij meldt, geef ik een leuk boekje cadeau: Het Meesterbrein – een associatieve inleiding op het denken van de jurist. Het komt begin juni van de persen.
