Mijn werk is al interessant genoeg zonder bijkomende omstandigheden. Bij vlagen hectisch, soms opeens rustig en af en toe ronduit bizar. Een goede mix voor iemand die niet graag stilzit. Een goede mix, totdat de balans wordt verstoord en alles even opnieuw gedefinieerd moet worden. Het volgende is namelijk het geval. Ik ben zwanger. Volledig gepland, zeg ik er maar meteen bij, want interessant genoeg wil iedereen dat weten. Daardoor vind ik het al haast niet vreemd meer om dat stukje informatie de wereld in te slingeren.
Het schijnt vaker voor te komen, een combinatie van zwanger zijn en blijven werken. Maar af en toe wel ingewikkeld. Een voorbeeld dan maar, daar ben ik namelijk dol op.
In een burenruzie wordt het gezin van mijn cliënte geterroriseerd door haar buurvrouw. Aan de telefoon vertelt mijn cliënte, volledig in tranen, hoe haar kinderen binnenshuis haast niet meer durven te praten. Ik raak zo geëmotioneerd dat ik mijn tranen niet kan binnenhouden en het gesprek snel af moet ronden. Een andere cliënt is net vader geworden en kan niet ophouden met vertellen hoe gelukkig hij is met zijn dochtertje. Na het gesprek zit ik ongeremd te snikken. Die rottige emoties, mijn collega’s lachen zich suf.
Een ander voorbeeld. Mijn cliënt was in conflict met zijn werkgever over, hoe kan het ook anders, geld. De zaak werd twee jaar geleden aan mij overgedragen, omdat deze cliënt het vertrouwen in de eerdere behandelaar van zijn zaak had opgezegd. Wat was namelijk het geval, deze eerdere behandelaar van zijn zaak was zwanger. Haar focus zou dan ook, zo stelde deze cliënt, niet meer bij zijn problemen liggen maar enkel bij haar zwangerschap. Vanwege een aantal redenen die voor het verhaal niet interessant zijn, heeft het twee jaar geduurd voordat het in deze zaak tot een zitting is gekomen. Een volledig kansloze missie overigens, dat had ik mijn cliënt voorafgaand aan de zitting al verscheidene malen laten weten. Het goed werkgeverschap en de redelijkheid en billijkheid waren mijn enige argumenten, om u een idee te geven.
Ten tijde van de zitting, u raadt het al, was ik zelf zwanger. Het was nog net met wijde kleren te verhullen, maar voor de oplettende kijker was het duidelijk genoeg. Gelukkig was mijn cliënt tijdens de behandeling van zijn zaak te zeer op zichzelf gefocust om een oplettende kijker te zijn, dus alles leek goed te gaan. De enige angst die bij mij nog speelde was dat de baby de zitting zou uitkiezen als podium voor zijn eerste schopje, zoals ik zelf ooit bijna 30 jaar geleden bij mijn moeder heb gedaan.
Maar goed, de zaak werd behandeld en de rechter lachte mij nog net niet uit vanwege het gebrek aan ondersteuning van de vordering. Nu wil het toeval, dat mijn wederpartij in deze zaak zich slecht staande wist te houden. Ondanks de sterke zaak die hij had, was zijn conclusie van antwoord namelijk ronduit belabberd en onbegrijpelijk. Het grootste deel van de zitting werd door de rechter dan ook besteed aan het stellen van vragen aan de wederpartij, die zichtbaar steeds onzekerder werd.
We werden de gang op gestuurd om een schikking te beproeven. Ik besloot het bod van de wederpartij af te wachten en praatte met mijn cliënt tijdens het wachten over de gebruikelijke koetjes en kalfjes. Mijn cliënt vertelde dat hij paranormaal begaafd was en ik veinsde interesse in dit onderwerp. Tot mijn cliënt opeens zei: “tweeling zeker?”. Met een hoofd als een biet legde ik automatisch een hand op mijn buik. “Nee hoor, het is er maar eentje”, antwoordde ik. “O, bent u zwanger dan?” was de reactie van mijn cliënt, die in lijn met ons eerdere gespreksonderwerp naar mijn sterrenbeeld had gevraagd.
De klungelende wederpartij is in deze zaak mijn redding geweest. Vanwege de vele vragen van de rechter was hij er namelijk van overtuigd geraakt, dat de zaak in zijn nadeel zou uitpakken als het tot een uitspraak zou komen. Er werd een riant schikkingsbedrag geboden en mijn cliënt was dolblij met mij. De zwangerschap is niet meer ter sprake gekomen.
Hoewel ik ook weet dat mijn cliënten geen boodschap hebben aan mijn persoonlijke leven, zijn er heel soms momenten waarbij het moeilijk is om niet over jezelf te praten. Zoals toen ik de middag na een echo een zitting had. Bij de echo had ik gehoord dat ik in verwachting ben van een gezonde jongen. Nieuws dat ik van de daken wilde schreeuwen en ik hoopte dan ook dat mijn cliënt, de wederpartij of desnoods de rechter een opmerking zou maken over mijn duidelijk opbollende buik. Tot mijn verbazing heeft in de drie uren die de zitting en schikkingspoging in beslag namen, niemand naar mijn ´toestand´ gevraagd. Logisch natuurlijk, als je er achteraf naar kijkt, maar voor mij op dat moment volslagen onbegrijpelijk.
Tips kan ik niet geven, een oplossing heb ik niet, maar wat lijkt het me soms toch heerlijk ongecompliceerd om een man te zijn.
