Cijfers zijn belangrijk. Niet bij elke studie, maar wel bij rechten. Eigenlijk best gek, want welke jurist heeft er nou iets met getallen (facturen daargelaten)? Bij sollicitaties wordt er altijd gekeken naar je scores. Misschien toch niet zo raar als je hoort dat er zich voor vacatures vaak tientallen en soms wel honderden sollicitanten melden. Mijn voornemen was dan ook om tijdens mijn master voor alle vakken minstens een 7 te halen. Dat is tot dusver bíjna gelukt.
Afgelopen blok stond het vak Internationaal Privaatrecht, ook wel IPR, op het programma. Ik was goed voorbereid en verwachtte dat dit weleens een knallercijfer zou kunnen worden. Kom maar door met dat tentamen, dan zal ik mijn gemiddelde eens even omhoog halen! Althans, dat dacht ik… Want oef, dat viel toch even vies tegen. Het tentamen was moeilijk. Er was tijdnood en de vragen waren veelal toegespitst op één Verdrag, terwijl er vele Verdragen in de colleges aan de orde waren gekomen. Zonde!
Vier weken nadien, nakijken duurt lang, kwamen de cijfers online. Ik logde in op de website en zag… een 6. De studiepunten waren binnen, maar ik had nou niet het gevoel dat ik een fles champagne kon opentrekken. Wat heb je aan een 6 op je lijst? In mijn ogen vrij weinig!
Nu sta ik voor een groot dilemma. Zal ik het tentamen herkansen? Ik moet dan alles nog een keer bestuderen (49 arresten, 7 Verdragen en een studieboek van 336 pagina’s) en loop het risico dat als ik een lager cijfer haal, ik het vak volgend jaar helemaal opnieuw moet doen, omdat het laatste cijfer telt. Daar staat tegenover dat als ik die 6 behoud, ik gegarandeerd de studiepunten heb, de stof niet nog een keer hoef te leren, geen stress heb en een week langer zomervakantie. Maar dan kom ik misschien niet in aanmerking voor die ene droombaan…
De volgende dag ga ik naar college. Naast mij neemt Willem plaats. Ik vraag hoe het bij hem is afgelopen met IPR. Hij zegt met een teleurgestelde blik in zijn ogen: “Ik heb een 7, dus ik ga het herkansen. Jij?” Opeens verdwijnt mijn dilemma als sneeuw voor de zon. Ik zeg: “Ik ook.”
