“Tja, ik dacht: er hangt hier een moeilijke sfeer, het wordt tijd voor een grapje.”
Frits was een pionier. Zijn specialisme was het “doen” van grote strafzaken: het Hakkelaarproces en vooral de Passage-zaak die jaren in beslag nam en werd afgesloten op de valreep: de laatste dag dat Frits Lauwaars nog in actieve dienst mocht zijn omdat hij 70 was geworden. Met alle publiciteit rond die zaken werd Frits de eerste rechter met persoonlijke media-aandacht. Terwijl iedereen zich druk maakte over de veiligheid rond de rechtbank leerden we uit de krant dat Frits ging joggen in het Vondelpark met zijn hond, van wie we ook uit de krant leerden dat hij Turbo heette.
Zelf heb ik hem leren kennen toen hij , nu zo’n veertien jaar geleden, een cursus gaf over kwaliteit in de rechtspraak. Later leidde hij het eerste project waarbij werd gewerkt aan kwaliteitsnormen voor rechtspraak. Toen iets heel bijzonders, nu doen veel Westerse landen het routinematig. Dankzij dit project, en alle andere de volgden en de mensen die daarin hebben gewerkt, heeft de Nederlandse rechtspraak een state of the art kwaliteitssysteem waar we trots op kunnen zijn.
De terugkeer naar de rechtbank in Amsterdam, eind 2003, was niet makkelijk. Wat moest Frits in de familiesector? Gelukkig kwamen er weer grote strafzaken, en toen werd het leven weer interessanter. Ik weet nog goed dat er onder de advocaten enige onvrede was toen Frits het voorzitterschap van de Passage-zaak overnam van een collega. Bij zijn afscheid was daar niets meer van te merken.
Leeftijd was een teer punt. De liefkozende, welverdiende benaming Eminence Grise werd steevast gepareerd met een correctie: Eminence Blonde, zul je bedoelen. In zijn eigen afscheidswoord maande Frits de jongere collega’s om niet alleen slim en sociaal te zijn, maar vooral ook minder calvinistisch. Frits had gelijk: met de grapjes en het pleidooi voor relativering bleef hij een eminence blonde.
