Als er één beroep is dat lijdt aan FOMO (Fear Of Missing Out), dan is het wel dat van jurist; en Engelstalige juristen zijn misschien wel het FOMOst van allemaal. Schrijvende juristen denken namelijk erg vaak dat je maar het best alle honken bezet kunt houden; dan dek je je in ieder geval goed in.
In juridische schrijfsels komen ze buitensporig vaak voor: de zgn. legal doublets en legal triplets. Ik heb hier al een aantal blogs aan gewijd: null and void, breaking and entering, assault and battery, of jointly and severally dan wel indemnify and hold harmless. Over mogelijke redenen voor dit fenomeen, lees hier.
Afgezien van historische redenen zal je bovendien nog zien dat juristen zichzelf in de raarste bochten kronkelen om het gebruik van doublets en triplets te rechtvaardigen. Zo zou null (in null and void) naar het verleden verwijzen (“alsof het er nooit is geweest”) en kijkt void naar de toekomst (om te verzekeren dat het vanaf het oordeel “geen enkele invloed meer heeft”). Daarnaast zijn er zó opvallend veel rijmende en allitererende doublets (aid and abet, part and parcel, rules and regulations, soc and sac, art and part, wear and tear etc.) dat je begint te geloven dat ze gemaakt zijn om ergens een poëtisch tintje aan te geven. Ook onthoud je rijm en alliteratie beter, dus…
Legal writing experts zijn het er dan ook in het algemeen over eens dat het overgrote merendeel van al die doublets en triplets totale onzin is, en vaak nog duur is ook. Brian Garner schrijft bijv.: There has been a welter of needless litigation over the doublet, as litigants have wasted countless dollars fighting over imaginary differences between the words — differences that have no historical justification
Het is dan ook verontrustend dat er de laatste jaren speciaal in Engelstalige contracten een nieuw soort doublet lijkt te ontstaan: die van de dubbele (en dus net zo overbodige) werkwoorden. De US Security and Exchange Commission (de SEC) heeft een database waar overheidsbedrijven hun ‘materiële contracten’ indienen: EDGAR genaamd (hier te vinden). Je kan daar contracten opvragen en nalezen.
Vaker en vaker kan je daar zinnen in lezen die zeggen: The Representative shall not be entitled to and shall not charge or collect from the Sellers or any other Person any fees… of: the Parties shall grant, and hereby grant, each other the following licenses: … of ook The Corporation may at its sole option, but is not required to, redeem a sufficient number… En nadat opperrechter John Roberts in de impeachment procedure tegen president Trump verklaarde: It is therefore ordered and adjudged that the said Donald John Trump be, and he is hereby, acquitted of the charges in said articles was het hek helemaal van de dam. Als eenmaal een lid van het Supreme Court iets dergelijks schrijft, namelijk, moét het wel iets te betekenen hebben. Wát helemaal precies, weet niemand, maar dat is bij de meeste doublets het geval…
En dat is eigenlijk raar. Aan de ene kant zijn juristen geobsedeerd door de precisie van taal, en proberen ze zo veel en zo vaak mogelijk alles te omvatten. Maar aan de andere kant lijken zij meer dan bereid om archaïsche, onnauwkeurige en ongedefinieerde termen te gebruiken in hun schrijven. Is dat uit angst iets verkeerd te doen of is het gewoon uit trouw aan de traditie.
FOMO, zou je kunnen zeggen. Maar het zou ook de “Paradox van het Hek van Chesterton” kunnen zijn. Twee boeren lopen op een landweg en zien een hek. De hervormingsgezinde boer zegt: “Geen idee waarom dat hek hier staat, laten we het weg halen”. De andere boer zegt: “Haal nooit een hek weg zonder dat je weet waarom het er ooit is neergezet”.
