Vaak wordt gedaan alsof Legal English een aparte manier is om zich uit te drukken, bijna een aparte taal is. Echter, het is en blijft natuurlijk Engels. Misschien een bepaald “soort” Engels met bepaalde karakteristieken maar wel een Engels dat zich houdt aan de standaardregels van de Engelse grammatica.
Rechtbanken starten het proces van interpretatie met het uitgangspunt dat iedereen (advocaat, aanklager etc.) de grammaticale conventies volgt; welke andere maatstaf moeten ze anders gebruiken om een bepaalde betekenis aan zinnen toe te kennen? Dat is misschien vanzelfsprekend, maar het Amerikaanse Supreme Court vindt het af en toe nodig om daarop te wijzen door bijv. te schrijven dat het naturally does not review congressional enactments as a panel of grammarians; but neither does it regard ordinary principles of English prose as irrelevant to a construction of those enactments (Flora v United States 145, 150). Met andere woorden: good legal writing should follow the conventions of grammar, not as an end in itself but to ensure accurate communnication between reader and writer.
Het is hier overigens goed om op te merken dat Engelstaligen het steeds hebben over conventions en principles en niet over “regels”. Dit met name omdat er helemaal geen bindende grammaticaregels (of zelfs bindende spellingsregels!) bestaan zoals die in de Nederlandse, Franse, of eigenlijk “Europese” (waarbij Brits als niet-Europees wordt gezien) context wél bestaan (zie o.m. een eerdere blog hier).
Dat is dan ook precies de reden waarom je in een (door een native speaker) Engels geschreven Engelse tekst zelden zal zien dat iets wrong is. Ze hebben het dan over grammatical lapses, poorly constructed sentences, grammatical infelicities etc, allemaal om niet de woorden wrong-right te gebruiken… als er geen officiële regels zijn, dan kan er ook niets wrong of right zijn, nietwaar? Alleen maar dingen die “niet-gebruikelijk” zijn. Bent u overigens ooit wel eens door een native speaker Engels verbeterd op uw Engels? Ik denk het niet. En dat is niet omdat ze zo “beleefd” zijn, maar veel eerder omdat er (in Engelstalige ogen) geen wrong-right is.
Daarnaast moet je niet uit het oog verliezen dat schrijvers van teksten met grammatica- of spellingsfouten door de lezers ervan, op allerlei negatieve manieren worden beoordeeld. Het onderzoek Grammar Mistakes: the Tainting Effect of Grammar Usage Errors on Judgments of Competence and Character laat luid en duidelijk zien dat lezers een hele andere kijk op de schrijvers krijgen als die teksten 1) zonder fouten 2) een paar fouten of 3) met veel fouten worden geschreven. Overigens precies op dezelfde manier als waarop ik dit weekend een spandoek van PSV-supporters las (en beoordeelde). Dat spandoek was opgehangen voor het huis van burgemeester Halsema en las: “Van supporters pesten, wordt je blij. Je zoon is een crimineel, niet wij”. Wat doet die -t in “wordt”? Als ík zoiets lees, krijg ik gelijk een beeld van de geestelijke ontwikkeling van PSV-supporters. En terecht of niet (want wat weet ik van het gemiddelde IQ van PSV-supporters?), het leidt af van de boodschap, en dáár gaat het om.
Toch waarschuwen een aantal Legal English-experts om enigszins voorzichtig te zijn met het veroordelen van grammatica-fouten. Ten eerste omdat er lang niet altijd een gemeenschappelijke basis is wat “goed en fout” is (zo zijn er behoorlijk uiteenlopende meningen over wanneer that en wanneer which gebruikt moet worden, over de betekenis van de zgn. serial comma zie bijv. hier) en ga zo nog maar even door. Ten tweede bestaan er wel meer Engelse “talen” (Brits? Amerikaans?) met licht afwijkende grammaticale gebruiken (bijv. het Brits-Engelse The client has confirmed the dates en het Amerikaans-Engelse The client confirmed the dates (US-Engels) en spellingsvormen. Ten derde mogen rechtbanken de grammaticale tekortkomingen van de opsteller van (bijv.) een contract niet gebruiken om de bedoelingen van partijen in twijfel te trekken (zoals bijv. Technology Holdings Ltd v. IAG NZ, waar het ging over een groot aantal verkeerd gebruikte, dan wel geheel ontbrekende) voorzetsels. En ten vierde zijn er gewoon heel wat schrijvers die de conventies botweg niet begrijpen. Of, zoals Lord Mustill in Touche Ross & Co v Baker in 1992 verzuchtte: Experience shows that insurance documents […] are rarely drawn with the precision of language needed for grammatical contrasts to be a reliable guide to intention.
PS.
Ik zie dat ik in deze blog het nog vaak heb over “goed” en “fout” Engels. Graag wil ik hier nogmaals benadrukken dat native speakers Engels het niet zo zien.
PSPS.
Ironisch genoeg komt in de naam van het boven aangehaalde onderzoek het woord judgement voor. De huidige stand van zaken is als volgt: in Brits-Engels schrijf je het mét een -e- (judgement) als je het woord NIET in een juridische context gebruikt en zónder -e- (judgment) als je het in een juridische contact gebruikt, als in vonnis, rechterlijke uitspraak etc.
