Carnaval kan leiden tot vrolijke, maar ook vreemde en niet altijd even verkwikkelijke taferelen. En het komt altijd weer terug, dit heidens overblijfsel van een cyclische beleving van de tijd.
Ook homo’s zijn er al langer, al kwam hun seksuele geaardheid niet altijd vrijwillig te voorschijn. Dat kon immers gevaarlijk zijn. Nu is dat anders, zelfs in ons katholieke Zuiden. Zij gaan zelfs naar de kerk: homo homo catholicus, alles natuurlijk voor zover die homo’s – en zo veel anderen – werkelijk gelovig zijn.
Of is het meer voor de show, om er of tenminste ergens bij te horen? Hoe diep gelovig was homo Prins Carnaval die ergens in Brabant ter kerke ging en prompt de hostie werd geweigerd? Toch had de priester het gedaan. Protest- en gelegenheids-homo’s gingen massaal ter kerke. Niet vanwege plotsklapse bekering tot de Moeder aller Christelijke Kerken, maar om te protesteren tegen achterstelling van de homofiele medemens – die immers niet minder is dan al die andere mensen.
Tenminste, volgens het heilig leerstuk van het gelijkheidsbeginsel. Er is iets voor te zeggen. Toch is ook in deze kolommen al eerder uitgelegd dat hét gelijkheidsbeginsel eigenlijk niet bestaat. Jammer voor al die homo’s, lesbiennes en zo veel “andere” anderen die er graag een beroep op doen. Maar toch: wat er van overblijft is niet veel meer dan verbod van ongelijke, achterstellende behandeling op grond van een niet ter zake doende eigenschap, omstandigheid of wat dan ook. Wat ter zake doet en wat niet, is dus geen kwestie van “het gelijkheidsbeginsel”, maar van rechts- en andere regels die bepalen welke eigenschappen en omstandigheden ter zake zijn en waarvoor.
Inderdaad is één van de vele rooms-katholieke malligheden de idee dat sex alleen mag in het huwelijk en om er kinderen mee te krijgen. Al het andere is tegennatuurlijk, tenminste, volgens de R.K. kerk. Met ‘natuurlijk’ kan hier niet zijn bedoeld: ‘wat in de aard van de mens ligt’. Er zijn immers niet alleen homo’s, maar ook kinder- en dierenliefhebbers, buiten én binnen de R.K. kerk en hare bedienaren. Katholieke tegennatuurlijkheid is dus: wat niet overeenkomt met het katholieke ideaalbeeld van de mens, al dan niet met beroep op de Heilige Schrift als dat zo uitkomt. Dat is de regel die bepaalt dat homo’s minder zijn en dus ook geen hostie krijgen. R.K. kinderschenners overigens wél, in ieder geval als zij een kerkelijk ambt bekleden. De R.K. kerk zegt dan ook: niets achterstelling op een willekeurige grond, onze regels zijn duidelijk!
Wat hebben homo’s in een dergelijke kerk te zoeken? Welke homo is zo schijnheilig, of gewoon zo gek, dat hij zegt: daar hoor ik bij, hier word ik aanvaard? Wie zijn hier nu schijnheilig, de R.K. kerk of de homo’s? Eerder die klagende en protesterende homo’s. Ze doen denken aan negers die klagen over ongelijke behandeling in de weigering hen toe te laten tot het notoir racistische genootschap der Ku Klux Kan. Zo beschouwd zijn R.K. kerkende homo’s eerder aandachttrekkers dan strijders voor gerechtigheid: pia fraus, publiek narcisme in plaats van principiële geloofsbelijdenis.
Eigenlijk is het met het homo-huwelijk niet anders. Homo’s (en lesbiennes natuurlijk) stelden: achterstelling! Dat wij niet mogen trouwen en hetero’s wél! Zij hadden beter kunnen zeggen: maf dat het huwelijk nog bestaat en als hetero’s er aan mee willen doen dan is dat hun zaak. Achterstelling is altijd: achterstelling op een onredelijke grond, verwoord in een verkeerde regel of rechtsinstituut, in dit geval het hetero-huwelijk. Eigenlijk zeggen die homo’s dus: wij willen meedoen met die ouderwetse hetero’s. Terwijl zij overigens op buitenhuwelijkse voorwaarden alles kunnen regelen wat zij maar willen.
Het is dus niet alleen aandachttrekkerij, het is ook “ergens bij willen horen waar je niet bij hoort te willen horen”. Of gewoon vertrutting, nichterigheid. – Maar toch. Ook Reve schreef: Credo quia absurdum. Ik geloof vanwege het absurde.
