Partnerbijdrage van

Is Legal English wel Legal English?

Delen:

Engels is Engels, of niet? We weten best wel dat er een Brits, een Amerikaans, of een Australisch Engels is, maar is dat onderscheid er óók binnen het Legal English? We gebruiken een specifieke taal in specifieke omstandigheden voor specifieke doeleinden.

Engels is Engels, daar gaan we meestal vanuit. Wel zo makkelijk, eigenlijk. Natuurlijk weten we allemaal dat ieder ‘soort’ Engels zo z’n eigenaardige woordjes heeft; een mate in Australië is een chap in Engeland en een dude in de Verenigde Staten, dat soort dingen, maar dat maakt het allemaal alleen maar grappiger en authentieker.

Bij een Engelstalig contract daarentegen, wordt het al heel wat minder grappig. En die authenticiteit wordt zelfs af en toe ronduit irritant omdat het tot allerhande onverwacht juridisch gekrakeel kan leiden. Dat is niet zo erg als een contract is opgesteld tussen twee Amerikaanse (of twee Engelse, of twee Australische) partijen. Maar als het om internationaal geldende contracten gaat, blijkt al snel dat, zelfs als je hebt over één en het zelfde deelgebied: het Legal English, het ene Engels helemaal het andere Engels niet is.

Ik heb het op deze plaats al eens gehad over de (in contracten gebruikte)woorden endeavours/best  endeavours/ ll reasonable endeavours  en dat Amerikaanse en Britse rechters daar een andere mening over hebben. Zó verschillend zelfs dat Amerikanen nu veelal het woord efforts gebruiken als ze endeavours willen zeggen. Dat zette o.m het Britse Clifford Chance al aan om te schrjven: …Consequently, for greater certainty of interpretation of such terms, it is better to frame obligations under English law as requiring the use of ‘endeavours’ rather than ‘efforts’.

Dezelfde verwarrende interpretaties tussen Britse en Amerikaanse contracten komt ook regelmatig voor bij de (contract)woorden: represents and warrants (vaak vertaald met: “verklaart en garandeert”) waar we het hier binnenkort nog wel eens over zullen hebben en een hele trits meer.

In het algemeen schrijft het Engelse rechtssysteem woorden in een contract een andere betekenis toe dan de alledaagse betekenis. Gebruikers van ‘contracttaal’, en, nog veel belangrijker, de rechters die daarover moeten beslissen, zijn veel meer geneigd om die ’contracttaal’ als een ondoordringbare, juridische code te zien.

De belangrijkste reden hiervoor zou kunnen zijn dat het Engelse systeem tot in z’n haarvaten is gegrondvest op case law, m.a.w. alle jurisprudentie over alle gelijksoortige zaken uit het (Engelse, al bijna 1.000 jaar oude) verleden tellen mee in een nieuwe zaak. Dus ook (en met name…) de taal waarin  jurisprudentie over contracten is geschreven. En dat houdt weer in dat juristen bij het opstellen van contracten alvast rekening houden met een eventuele uitspraak van een rechter. En zo houden alle partijen elkaar in een juridische houdgreep… Overigens jammer dat het Engelse politieke systeem niet net zo veel vertrouwen heeft in het geschreven woord als hun juridische tegenhangers. Dat zou veel Johnsoneske Brexit-taferelen hebben voorkomen.

Je zou kunnen tegenwerpen dat het Amerikaanse systeem óók op case law is gebaseerd, maar daar gaat het over een geschiedenis van zo’n 200 jaar. Daarnaast hebben ze in de VS altijd al een zeker wantrouwen gehad tegen het Engels, immers de taal van hun vroegere overheersers.

En als je ons derde in deze blog opgevoerde Engelssprekende land in de strijd gooit? Australië dus? Australië is het land waar de overheid al sinds het begin van de jaren ’70 is begonnen met het propageren van Plain English. In het kielzog daarvan hebben ook de grote Australische law firms dit opgepakt. Lees bijvoorbeeld eens het behartenswaardige artikel Using Plain Language in Law Firms van Edward Kerr, partner in het grootste Australische advocatenkanoor Mallesons Stephen Jaques (nu deel van het Hongkongse King & Wood Mallesons). Zonder ruggensteun van de rechterlijke macht heeft het voor de private contractschrijvende advocatenkantoren niet veel zin om begrijpelijke taal te gaan gebruiken. Daarnaast… Australië is van onze drie voorbeelden wel het land met de kortste case law-geschiedenis. Toeval of niet?

Tenslotte, nog even over mate, chap en dude: ook (en misschien wel: zelfs) déze woorden gebruik je in heel specifieke, regionale, historische, economische en sociale omstandigheden. We gebruiken een specifieke taal in specifieke omstandigheden voor specifieke doeleinden. En dat geldt dus óók voor wat we in het algemeen maar voor het gemak onder Legal English opbergen.

Meer lezen? Lees  Ken Adams’ Is English Contract Drafting Better than American Contract Drafting?

Delen:

Branch Out verzorgt trainingen op het gebied van vaardigheden in het Engels voor juridische professionals. Branch Out werkt met het uitgangspunt dat ‘taal’ niet…

Meer berichten van partner

Andere interessante artikelen uit dit thema:

Scroll naar boven