Op de terugweg uit het geliefde Madeira bleek voor het eerst sinds jaren en op het laatste moment maar één stuks handbagage mee te mogen met de mensen in het vliegtuig – al was het toestel op geen stukken na vol en maakte het bovendien een niet aangekondigde uren tijd rovende tussenlanding. Regels zijn regels, vond het dienstdoend personeel. Wél werd een uitweg geboden: extra bagage mocht alsnog worden afgegeven, tegen 50 (vijftig) euro’s per collo.
Zo is uw ongehoorzame schrijver weer terug bij de conducteur en de vouwfiets in de lege trein. Die kostte toen toch niets, ook al zondigde de opstelling van het voertuigje tegen, jawel! de regels. En die zijn regels, zoals iedereen weet. Althans, voor diegenen aan wie de wijsheid der executieve discretie voorbij is gegaan. Regels zijn er immers om te worden toegepast als problemen moeten worden opgelost, niet om problemen in de wereld te brengen.
Ongetwijfeld handelden die arme mensen op bevel van hogerhand. We zullen het nooit weten. Bovendien zijn tekorten van redelijke en billijke executieve discretie niet beperkt tot vervoer te land en in de lucht. Het gemis aan rationele criminele politiek bij het Openbaar Ministerie is ongetwijfeld het slechtste voorbeeld. Hoe vaak dat Openbaar Ministerie er ook van langs heeft gehad, het hielp allemaal niets. Wél luchtte die verontwaardiging uw schrijver af en toe op en zo waren die tirades toch ergens goed voor.
Dus ook die Transaviateurs streng toegesproken? Even was er de neiging, totdat te zeldzame wijsheid de overhand kreeg. Die mensen deden immers niet meer dan hun werk, wie weet hen opgedragen door een of andere manager ver weg die kennelijk vond dat de orde maar eens moest worden gehandhaafd. Ook hier leidt personificatie van zakelijke onenigheid tot niets. Zo smolt de verontwaardiging. De maatregel was immers niet persoonlijk bedoeld, tegen uw schrijver in het bijzonder. Vriendelijk vragen hielp evenmin, dus werd toch maar betaald. Een andere vraag is natuurlijk wie uiteindelijk de rekening van dergelijke onaangekondigde bagagebelasting gepresenteerd krijgt.
Peinzend over dit alles dwaalden de gedachten af naar een soldatenopstand op datzelfde – nog steeds Portugese – Madeira, ergens tussen de twee Wereldoorlogen. Toen de Britten er lucht van kregen stuurden zij een lichte kruiser, met bericht onmiddellijk alle vijandelijkheden te staken en door te gaan als ware niets gebeurd. Op een eiland van enig maritiem-strategisch belang wilden zij geen gedonder. Bovendien waren er ook toen al Britse vakantiegangers, nog afgezien van ingezetenen van Britse afkomst – die tot de dag van vandaag een deel van de aangename sfeer van het eiland bepalen. Hoe dan ook was die ene kruiser groter dan de hele Portugese oorlogsvloot bij elkaar. De verbouwereerde militairen, opstandig of niet, gingen dan ook braaf over tot de orde van de dag. De Britse belangen én de toeristen waren weer veilig, te land en ter zee. Luchtverkeer stelde immers nog bijna niets voor.
Dat is nogal veranderd. Waar is de hogere macht die een eind maakt aan de geweldige inflatie van het toeristisch luchtverkeer? Zou het niet veel mooier, avontuurlijker zijn, en beter voor de wereld, als overzeese reizen alleen nog per schip konden worden ondernomen? De opwarming van de aarde wordt er mee tegengegaan, even zo goed als opwinding over kleine en grote roofvogels in het luchtverkeer. Maar dan komen weer andere ergernissen en de machtige landkruiser die een einde kan maken aan alle vliegtuigen is nog lang niet gebouwd.
Leuk van het toch nog door de lucht bereisde Madeira is weer wél dat fatsoenlijke Nederlandse kranten er niet te koop zijn. Wél is plaatselijk verkrijgbaar de Frankfurter Allgemeine Zeitung, op weg de beste Duitstalige krant te worden en/of al te zijn. Ook in dit dagblad krijgt bondspresident Wulff er niet zachtjes van langs, op grond van zijn verzwegen bevoordeling door “zakenvrienden”. Zo leende hij geld op wel erg gunstige voorwaarden, zonder openheid van zaken te willen geven. Toen de media er enige aandacht aan wilden schenken blafte Wulff in het geen-gehoorapparaat van een persbaas dat “voor hem en zijn vrouw de Rubicon was overgestoken”, dat de vijandige bladen en omroepen de oorlog werd verklaard, inclusief boycot, en zo voorts.
In zekere zin een goede president, stelde een ingezonden briefschrijver: representatief voor Duitsers die graag de schone schijn van braafheid ophouden en intussen hun schaapjes op het droge proberen te brengen. Daar zijn er nogal wat van, niet alleen in Duitsland. Zo beschouwd kan Wulff wereldpresident honoris causa worden – als zijn ambtstermijn in Duitsland vroeger of niet veel later zal zijn afgelopen.
Wat had Wulff wél moeten doen? Zich te goeder trouw gedragen natuurlijk, zowel ambtelijk als persoonlijk. Mocht hij daarin hebben gefaald, dan moet hij in ieder geval als ambtsdrager zijn biezen pakken. Het gaat immers niet om zijn persoon, maar om het presidentschap. L’Etat c’est moi lijkt zijn motto, in persoonlijke uitleg: kritiek op zijn ambtsuitoefening beschouwt Wulff als een aanval op zijn persoon – en op zijn vrouw. Diefstal en verduistering is het, van én in zo’n hoog ambt.
Zo zijn we terug bij de les van de luchtvaartmaatschappij. Ook daar ging het niet om de persoon (van uw schrijver), maar om de regels, hoe onredelijk ook maar wél zonder aanzien des persoons. Wat is weer de lering? Trek het je niet persoonlijk aan, los het zakelijk probleem op, ook al kost dat geld of zelfs je ambt. Ofwel: wees ad rem, niet ad hominem, speel de bal en niet de man.
Gelukkig hebben wij een koningin, eerlijk (en rijk) genoeg om verleidingen van klein en groot geld te weerstaan. Zo dient Wulff nog ergens toe: liever een koningin dan een gekozen president uit het (te) gewone volk. Of is dit een ondemocratische drogredenering?
