Daar sta je dan met je blauwe vuilniszak buiten de poort van de bajes. Blij je vrijheid tegemoet tredend. Echter, in vele gevallen begint dan de ellende pas. Het voordeel van ‘zitten’ is dat je niks hoeft. Geen zorgen over onderdak en eten en altijd mensen om je heen. Onlangs sprak ik een cliënt die redelijk onverwacht het verdere vervolg van zijn proces in vrijheid mag afwachten. Hij heeft ruim 3 jaar vastgezeten en zijn hoger beroep loopt nog. Tijdens zijn detentie is hij getrouwd en werd door zijn vrouw met open armen ontvangen. Eindelijk een echte huwelijksnacht. Het prille huwelijksgeluk was echter van korte duur omdat de problemen niet meer te overzien zijn. Om te beginnen kan er nergens een bankrekening worden geopend. Ook het aanvragen van een uitkering zonder bankrekening is een probleem. De auto die in beslag is genomen is nergens meer te vinden, behalve door de Rijksdienst voor het Wegverkeer (RDW), die maar administratieve bekeuringen blijft sturen voor het niet verzekerd zijn en het ontbreken van een APK-keuring, inclusief alle verhogingen. Omdat er door het OM alom beslag is gelegd, kon de hypotheek niet meer betaald worden. Gevolg is dat de woning middels een openbare verkoop ver onder de daadwerkelijke waarde is verkocht. De restschuld staat uiteraard nog open. De cliënt, optimistisch van aard, is ten einde raad. Hij voelt zich meer gevangen dan voorheen, maar nu door de bureaucratisering van onze maatschappij. Hiervan is het einde nog niet in zicht. Ik kan hem er niet bij helpen. De gefinancierde rechtsbijstand is er niet voor problemen die de burger zelf kan oplossen, ook al zijn deze onoplosbaar. Ik kan er een praktijk mee vullen maar word dan wel gedwongen spreekuren te houden in openbare gelegenheden. Ik vraag mij dan ook af wanneer het tij gekeerd wordt of nemen we de gevolgen maar voor lief? Ik vrees het laatste en vrees ook dat ik cliënten moet blijven uitleggen dat het niet meer is uit te leggen.
